?گاهي انسان، خودش نمي داند مضطرب است همان طور که بسيار پيش آمده که انسان عصباني نمي داند عصباني است و اگر به او بگويي فعلاً تو عصباني هستي موضوع را براي بعد بگذار، مي گويد نه من عصباني نيستم.

?مثلاً راننده هايي كه ماشين هايشان بنا به دلايلي در هم گره خورده است وقتي يك ماشين دير حرکت کند، چند بار بوق مي زنند، اين ها اضطرابي دارند كه خودشان نمي شناسند. بايد سر فرصت فكر كنند تا بفهمندكه چقدر با خودشان جنگيده اند!

?انسان ها متوجه نيستند كه بي ايماني و اضطرابشان آن ها را متلاشي مي كند.

?مانند دستي كه بر اثر سرما كرخ و بي حس شده باشد، در چنين حالتي اگر دست را روي آتش بگذارند به طوري كه بسوزد، شخص احساس درد و سوزش نمي كند، اما وقتي از حالت كرخي درآمد احساس مي كند كه دستش سوخته است.

? ميل به «دنيا»، «حرص» و «حسد» هم، احساس حقيقي آدمي را كرخ مي كند نمي گذارد بفهمد كه چه بلايي بر سرش آمده است.

?انسان مضطرب در بسياري مواقع اضطراب شديدِ «خود»ش را حس نمي كند، فکر مي کند اين هم يک نوع زندگي طبيعي است.

? بعد كه بيدار شد- چه در اين دنيا چه در آن دنيا- مي يابد چه بلايي بر سر خود آورده است،
در حالي که ايمان به خداي باقي کامل، عامل از ميان رفتن همة اين اضطراب ها است

#آشتی_با_خدا
#استادطاهرزاده
 
 

شیطان دائماً ما را به شتابزدگی وادار می‌کند چون اگر آدم آرام باشد، غالباً درست تشخیص می‌دهد و دقیق عمل می‌کند. عجله پای ثابت غالب اشتباهات ماست.

? حجت‌الاسلام پناهیان

? پرسش: شخصی که ایمان بسیار ضعیف دارد، چگونه اراده را قوی کند تا هر کاری را انجام ندهد و حتی بتواند از کارهایی که خارج از اختیار است جلوگیری کند.

? پاسخ: بسمه‌تعالی، آنچه در تحت اختیار اوست، اختیاراً خلاف رضای خدا را به‌جا نیاورد؛ همین راهِ نجات است.

? حضرت آیت‌الله بهجت (ره)

? به‌سوی محبوب، ص۷۶

?ما در فعالیت‌های معنوی علاوه بر اعتقاد به حقایق، باید عزمی محکم و قدرت مند جهت ارتباط با حقایق داشته باشیم. اگر عزممان شدید نباشد، هر چند به اعمال و فعالیت‌های معنوی اعتقاد داشته باشیم، چون آن اعتقاد به صورت بالفعل درنمی آید، ما را نجات نمی دهد.

?نمونه اش کوفیان هستند که اکثر آن‌ها به وجود مقدس امام حسین علیه السلام به عنوان یک امام واجب الاطاعه اعتقاد داشتند، در نامه‌هایی که برای امام نوشتند و افراد زیادی آن را امضاء کردند آن اعتقاد مشخص است
اما چون عزمشان ضعیف بود نتوانستند از اعتقاداتشان استفاده بکنند.

? به عنوان مثال یک موقع شما می‌خواهید بروید یک کیلو سیب زمینی بخرید، با یک تصمیم ساده می‌روید و کار را انجام می‌دهید. در این جا نمی گویند شما عزم کردید سیب زمینی بخرید.

? اما یک وقت شما می‌خواهید بهجبهه بروید و جهاد کنید، این عمل مثل سیب زمینی خریدن با یک ارادة جزئی انجام نمی گیرد، این عمل یک عزم می‌خواهد. خداوند به پیامبر صلی الله علیه و آله می‌فرمایند: «فَاصْبِرْ کَمَا صَبَرَ أُوْلُوا الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ»؛ ای رسول من! در مسیر تبلیغ دین، پایداری و شکیبایی پیشه کن، مثل پیامبرانی که دارای عزم بودند. معلوم است که حتی همه پیامبران علیهم السلام اولوالعزم و صاحب عزم به آن معنی خاص، نبوده اند.

منبع:برشی از کتاب آنگاه که فعالیت فرهنگی پوچ میشود
#استادطاهرزاده

?می گویند با این جشن تکلیف و با این پُز و تنبک، خاطرة خوشی از نماز در ذهن دختر خانم می‌ماند و در نتیجه به جهت آن خاطرة خوش تا آخر عمر نماز می‌خواند.

? تا اینجا درست، ولی بفرمایید از این به بعد نماز می‌خواند یا خاطراتش را می‌خواند؟ نماز می‌خواند یا هدیه را می‌خواند؟ نماز می‌خواند یا دکوراسیون و کاغذ رنگی و بادکنک و این چیزها را می‌خواند؟ چون با این فضاسازی‌ها عالَم نماز خواندن در ذهن او از بین رفت و لذا دیگر وقتی هم نماز می‌خواند، نماز نمی خواند.

? شما اگر شرایط را طوری شکل می‌دادی که فضای اتصال با عالم بالا حفظ شود، با این جشن تکلیف، کار خوبی کرده بودی، اما اگر مطلب را به جای این که نازل کنی، ضایع کردی، فقط قالب و شکل موضوع می‌ماند و به جای تدبر و تفکر و سیر در موضوع، یک نحوه شرطی کردنِ فرد نسبت به موضوع پیش می‌آید و دیگر اصل موضوع وارونه می‌شود.

?اگر فعالیت‌های فرهنگی در حدّ شرطی شدن افراد پایین آمد، درست است که افراد از نظر ظاهری عملی را که ما می‌خواهیم انجام می‌دهند، ولی نه از جهت انتخاب شخصیت انسانی شان، و نه از جهت این که با انتخاب‌های متعالی که انجام می‌دهند، به مرور شخصیت متعالی پیدا می‌کنند، بلکه با یک نحوه شرطی شدن، نماز می‌خوانند و یا کارهای مورد نظر ما را انجام می‌دهند.

برشی از کتاب آنگاه که فعالیت فرهنگی پوچ میشود
#استادطاهرزاده