⭕️ معجزه حضرت زهرا “سلام الله علیها” در تفحص شهدا

?شهید علی محمودوند از شهدا تفحص جایی در خاطراتش می‌گوید:
‌
?بچه ها همه ی روز مشغول زیر و رو کردن خاک های منطقه بودند…مدتی پیکر هیچ شهیدی را پیدا نمیکردیم…یکی از دوستان نوار مرثیه خوانی حضرت زهرا “سلام الله علیها “رو گذاشت.
‌
?من باخودم گفتم یا حضرت زهرا “سلام الله علیها “ما به عشق مفقودان به اینجا آمده ایم اگر مارا قابل میدانی مددی کن اگر نه که برگردیم تهران!در همین حین یک بند انگشت نظرم را جلب کرد با سر نیزه مشغول کندن زمین شدم…یک تکه پیراهن از زیر خاک نمایان شد.
‌
?خاک‌ها را که کاملا کنار زدم پیکر مطهر شهید به همراه شهید دیگری که در کنار او طوری افتاده بود که صورت هر دویشان به سمت هم بود نمایان شد.
‌
?در کمال تعجب مشاهده کردیم که پشت پیراهن هر دو شهید نوشته شده: می روم تا انتقام سیلی زهرا بگیرم

‌منبع: کتاب راز کانال کمیل

در جلسه قبل اشاره كرديم كه فاطمه زهرا(س) مي فرمايند: «ظَهَرَت فيكُم حَسْكَةُ النِّفاقِ»؛
يعني وقتي پيامبر(ص) رحلت كرد، خار و خاشاك نفاق در شما ظاهر شد، لذا پروژه هاي نفاق در پنهانِ شخصيت اجتماعي شما دارد جا باز مي كند.
? عرض من اين است كه پيامبر(ص) مي دانستند كه مردم نمي توانند آن پيچيدگي هاي چهره نفاق را بفهمند، چون نفاق مي آيد و مي گويد من از همة شما مسلمان تر هستم، شما كه جرأت نمي كنيد بگوييد من مسلمان تر از تو هستم، چون مي دانيد اگر چنين سخناني را بگوييد، ريا كرده ايد و ريا، تمام دين شما را ضايع مي كند، پس نگران از دست دادن اخلاصتان هستيد،
? ولي نفاق چنين نگراني را ندارد و اصلاً از همين زاويه پيش مي آيد، كارهاي خير را هم كه انجام نداده مدعي انجام دادنش است.
حالا شما چگونه مي خواهيد با اين نفاق روبه رو شويد. اگر مردم ما همين نكته را مي فهميدند كه همواره بعد از پيروزي هر نهضت مذهبي يك جريان نفاقِ فعّال وارد نظام جامعه مي شود، نسبت به خيلي از توطئه ها بيدار مي شدند، ولي عموما متوجه نمي شوند.
❌چون نفاق با چهرة منافقانة خود مي آيد، يعني زير پوشش تمام ارزش هايي كه شما قبول داريد مي آيد و حرفش را مي زند.
❌شما مي بينيد حرف ها همان حرف هاي دين است ولي نتيجة عكس مي دهد.
حالا چه تعدادي از مردم چنين هشياري دارندكه بفهمند در آن حالت، چهرة نفاق به بهترين نحو خودش را به شكل دين در آورده و به صحنة جامعه آمده است و تلاش دارد در زير واژه هاي ديني درست ضد ارزش هاي دين و انقلاب نتيجه بگيرد؟
قرآن در سورة آل عمران آيه 118 مي فرمايد:
«يا اَيُّهَا الّذينَ آمَنُوا لا تَتَّخِذوا بِطانَةً مِن دُونكم …»
يعني؛ اي مؤمنان! آنهايي كه از خودتان نيستند را به خود نزديك نكنيد.
«بطانه» يعني چيزي كه در داخل و بطن است، مثل زير پيراهن.
?مي فرمايد: اگر مواظب نباشيد نفاق در بطانة شما مي آيد و خانه مي كند، از آن جايي فعاليت خودش را شروع مي كند كه نزديك ترين پايگاه به مركز تصميم گيري است.
مي فرمايد غير خودي ها را به عنوان بطانه و صاحب سرّ خود قرار ندهيد.
و در همين رابطه حضرت فاطمه(س) مي فرمايند اي مردم! نفاق وارد نظام اجتماعي شما شده، و در تصميم گيري در امور اصلي شما جا باز كرده است، چرا نمي بينيد؟!!!!!

?#بصیرت_حضرت_زهرا (سلام الله علیها)
?#استاد_طاهرزاده

تفویض، انجام وظیفه و اعتماد به خدا در نتیجه

اگر کسی کار را به خدا واگذار کرد آیا معنایش این است که دیگر هیچ کاره است و باید در خانه بی‌کار بنشیند؟ نه، همان‌طور که جلسه گذشته اشاره کردیم ما دو نظام داریم، یکی نظام تکوین (واقعیت‌های خارجی) است که این نظامی است که باید به خدا واگذار کنیم. نظام دیگر نظام تشریع است که در آن نظام، خداوند وظایف ما را تعیین کرده است. مثلا اگر خداوند صلاح دانست که کسی مریض شود. این واقعیتی تکوینی است که آن شخص باید نسبت به آن راضی باشد و کار را به خدا واگذار کند. اما این واگذاری منافات با انجام تکلیف ـ که رفتن نزد پزشک است ـ ندارد. این‌که نهایتاً خوب بشوم یا نشوم، نباید برای من فرقی بکند. اگر حضرت ابراهیم علیه‌السلام در جواب نمرود، خدا را این‌گونه توصیف می‌کند که: وَ إِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ یَشْفِینِ؛ اگر مریض شدم او مرا شفا می‌دهد ـ نمی‌گوید اگر او مرا مریض کند؛ این ادب ادب عبودیت است ـ معنای این سخن این نیست که ابراهیم علیه‌السلام نزد پزشک نمی‌رفت و دوا نمی‌خورْد و از اسباب استشفا استفاده نمی‌کرد؛ بلکه او دستی را در همه جا می‌دید که این اسباب را می‌گرداند و آمده بود تا دیگران را هم به این سمت هدایت کند.

اگر انسان این چراغ را پیدا کرد ناراحتی برای او مفهومی ندارد؛ أَلا إِنَّ أَوْلِیَاء اللّهِ لاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلاَ هُمْ یَحْزَنُونَ.5 چنین انسانی در سن هشتاد سالگی هم مثل یک جوان در کمال نشاط و آرامش است و هیچ دغدغه‌ای ندارد. نمونه بارز چنین بنده‌ای مرحوم آیت‌الله بهاءالدینی رضوان‌الله‌علیه بود. در پیش‌آمدهای مختلفی از جمله جریان پانزده خرداد، دستگیری حضرت امام و … هیچ‌گاه سراسیمه نشد. البته محبت و علاقه‌ ایشان نسبت به امام فوق‌العاده بود، اما خودش را گم نمی‌کرد. آرامش او به خاطر اعتمادی بود که به خدا داشت و می‌دانست هزار برابر آنچه او امام را دوست می‌دارد خدا امام را دوست دارد و او را رها نمی‌کند. اگر توسلی هم انجام می‌داد باز از باب انجام وظیفه بود. تنها نگرانی کسانی که امر خود را به خدا واگذار کرده‌اند انجام وظیفه به نحو احسن است. امام در سفری که از پاریس می‌آمدند در جواب کسی که از ایشان پرسید: «شما چه احساسی دارید؟» گفت: «هیچ احساسی ندارم!» معنای سخن ایشان این است که من بنده‌ای‌ هستم که در حال انجام وظیفه‌ام هستم. نتیجه کار هم هر چه خدا بخواهد همان می‌شود. اگر چنین ایمانی برای انسان پیدا شود و کارش را این‌گونه به خدا تفویض کند راحت می‌شود.
امام باقر علیه‌السلام می‌فرمایند: «وَ تَخَلَّصْ إِلَى رَاحَةِ النَّفْسِ بِصِحَّةِ التَّفْوِیضِ؛ اگر می‌خواهی کاملا راحت و آرام باشی کارهای خود را به خدا واگذار کن!» امام علیه‌السلام نمی‌فرمایند «تخلّص الی راحة النفس بالتفویض» بلکه می‌فرمایند: «بصحة التفویض». شاید نکته این باشد که گاه انسان خودش را فریب می‌دهد؛ یعنی واقعا کار را به خدا تفویض نمی‌کند، بلکه از روی تنبلی می‌گوید: کار را به خدا واگذار کردم. این تفویض صحیح نیست؛ بلکه بی‌عرضه‌گی یا تنبلی است.

تفویض صحیح این است که انسان قدرت انجام کار را دارد و از باب وظیفه هم انجام می‌دهد و با این حال، به خدا اعتماد می‌کند و نتیجه هر چه شد برای او فرقی نمی‌کند. حضرت موسی علیه‌السلام مریض شد و در مناجاتی بیماری‌اش را با خدا در میان گذاشت. خطاب شد که: نزد فلان پزشک برو! او به تو فلان دارو را می‌دهد، آن را تناول کن، بهبود می‌یابی. حضرت موسی خودْ آن دارو را تهیه کرد و تناول کرد، اما خوب نشد. وقتی علت آن را سؤال کرد خداوند فرمود: گفتم برو نزد فلان پزشک تا او به تو این دارو را بدهد. تو حرف مرا درست گوش نكردی. تنظیم این اسباب و عللْ مصالحی دارد که ممکن است عقل ما درک نکند. ما وظیفه داریم هنگام بیماری نزد پزشک برویم ولی شفا به دست پزشک نیست (وَ إِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ یَشْفِینِ).
طبعا تفویض راهی برای آرامش روح و ریشه‌كن كردن اضطراب، ناراحتی و ترس‌های بی‌جاست. البته این كار آسانی نیست. کسی مثل جابر كه مراحلی از كمال را گذرانده باشد می‌تواند كار خود را به خدا تفویض كند. پس «صحة التفویض» یعنی تفویضی كه واقعا از روی اعتقاد به توحید باشد، نه از روی تنبلی و بی‌عرضه‌گی.

حضرت آیت الله مصباح یزدی رحمت الله علیه

امام باقر علیه‌السلام می‌فرمایند: «وَ إِیَّاكَ وَ التَّسْوِیفَ فَإِنَّهُ بَحْرٌ یَغْرَقُ فِیهِ الْهَلْكَى؛

مراقب باش فریب شیطان را نخوری و در كار خیر امروز و فردا نكنی که تسویف دریایی است كه هر كه در آن بیافتد غرق می‌شود و به هلاكت می‌رسد.» البته ترجمه تحت‌اللفظی‌ این عبارت این است كه «هالكان در آن غرق می‌شوند». اما این‌گونه تعبیرها نوعی عنایت ادبی است. یعنی كسی كه در آن می‌افتد غرق می‌شود و به هلاكت می‌رسد. قرآن می‌فرماید: «سَارِعُواْ إِلَى مَغْفِرَةٍ مِّن رَّبِّكُمْ؛2 براى رسیدن به آمرزش پروردگارتان شتاب کنید!»‏ امر به شتاب در انجام کارهای نیک، مصداق جمله قبلی حضرت است که فرمودند: وَ تَحَبَّبْ إِلَیْهِ بِتَعْجِیلِ الِانْتِقَالِ. مثلا نماز ظهر را می‌توان از اول وقت تا نزدیک غروب آفتاب خواند. اگر کسی اول وقت نخواند گناه نکرده، اما اول وقت «رضوان‌الله» است. اگر عجله کنیم و اول وقت بخوانیم علاوه بر مغفرت و آمرزش گناهان، موجب رضایت خداست؛ همان رضایتی که موسی به دنبال آن یود (وَ عَجِلْتُ إِلَیْكَ رَبِّ لِتَرْضَى)3 تسویف در مقابل این عجله و خوش‌خدمتی است؛ دریای ژرفی است و انسان فریب می‌خورد و گمان می‌کند می‌تواند در آن شنا کند؛ ولی وقتی وارد آن می‌شود به هلاکت می‌رسد.

حضرت آیت الله مصباح یزدی رحمت الله علیه