خانم‌ها کلاً معنوی‌تر هستند، یک خانمی که اهل‌بیت(ع) را دوست دارد، هر چه در مجالس روضۀ زنانه بیشتر شرکت می‌کند و این محبتش را بیشتر ابراز می‌کند، طبیعتاً این محبت در او قوی‌تر می‌شود و بالندگی پیدا می‌کند. و وقتی محبت اهل‌بیت(ع) در قلب خانم‌ها تقویت شود، این محبت به بچه‌ها و نوه‌های آن خانم منتقل می‌شود و حتی بر آقای خانه هم اثر خواهد داشت.
قدرتی که یک زن در ابراز احساسات دارد، مرد به هیچ‌وجه چنین قدرتی ندارد. وقتی که یک مادر، نسبت به اهل‌بیت(ع) ابراز احساسات می‌کند، بچه‌ها و نوه‌های این خانم، از این ابراز احساسات چنان درسی می‌گیرند که هزار تا منبر هم نمی‌تواند این کار را انجام دهد و چنین اثری ندارد. همه‌چیز که با کتاب و منطق و عقلانیت درست نمی‌شود! بگذارید بچه‌های شما مادرها و مادربزرگ‌های خودشان را ببینند که آنها چقدر برای امیرالمؤمنین(ع) ابراز احساسات می‌کنند و گریه می‌کنند. اگر آنها این موارد را زیاد ببینند، نتیجه می‌گیرند که امیرالمؤمنین(ع) خیلی دوست‌داشتنی است. چه چیزی می‌تواند در تربیت نسل‌های ما جای این را بگیرد؟! کدام درس اخلاق و کدام نماز جماعت و کدام قرائت قرآن، چنین اثری بر فرزندان ما دارد؟!
ابراز احساسات مادر نسبت به امور دیگری مثل نماز هم خیلی بر فرزند اثر دارد. یک خانمی می‌گفت: من چکار کنم تا فرزندم نمازخوان بشود؟ خیلی اصرار دارم بچه‌ام نمازخوان باشد ولی گوش نمی‌دهد؟ به او گفتم: به‌جای اینکه به او اصرار کنی، عشق و محبت خودت به نماز را ابراز کن تا بچه هم این اظهار محبت شما به نماز را ببیند و به نماز علاقمند شود. مثلاً بگو: «وای، خسته شدم! بروم نماز بخوانم تا سرِ حال بیایم…» یا وقتی نماز را خواندی بگو: «اصلاً دلم نمی‌آید از پای سجاده بلند شوم» یعنی مدام نسبت به نماز، ابراز احساسات کن تا فرزند شما پیش خودش بگوید: «این نماز چیست که مادرم این‌قدر به آن علاقه دارد؟» و این اثر خودش را روی او خواهد گذاشت. یعنی به‌جای اینکه مدام فرزندت را موعظه و نصیحت کنی که «برو نماز بخوان!» عشق خودت را به نماز ابراز کن، این اثرش بیشتر است. ضمن اینکه بعضی‌ها این کار را انجام داده‌اند و روی بچه‌های‌شان مؤثر بوده است.

ادامه در پست بعدی…..

مادر بیشتر از پدر، در ادب کردن فرزند مؤثر است/ «مجالس روضۀ زنانه» خیلی مهم است و آثار فراوانی در تربیت فرزندان دارد

مادر بیشتر از پدر، در ادب کردن فرزند مؤثر است. مادر آن‌قدر بیشتر از پدر مؤثر است که شاید بتوان گفت: اگر مادر بچه را خوب تربیت کند، اثر پدر به حداقل می‌رسد و به صفر نزدیک می‌شود. و اگر مادر بچه را بد بار بیاورد، پدر تقریباً نمی‌تواند در خوب شدن بچه اثر بگذارد.
یک آقایی بود که برای روضه خواندن، به مجالس روضۀ زنانه می‌رفت ولی این کار خودش را کم‌ارزش تلقی می‌کرد. به ایشان گفتم: این کار را دست کم نگیرید، اصل جلسات روضه، همین جلسات روضۀ زنانه است. آن‌قدری که سفارش شده است محبت اهل‌بیت(ع) را به خانم‌ها منتقل کنید، دربارۀ آقایان به این مقدار سفارش نشده است. لذا مجالس روضۀ زنانه را اصلاً دست‌کم نگیرید.
مجالس روضۀ زنانه خیلی اهمیت دارد؛ باید این جلسات را در خانه‌های خودمان رونق دهیم-چرا که آثار و برکات فراوانی در زندگی و تربیت فرزندان ما خواهد داشت- بسیاری از ما باید از خودمان بپرسیم که چرا تا کنون حتی یک‌بار هم جلسه روضۀ زنانه در خانۀ خودمان برگزار نکرده‌ایم و چرا همسر و فرزندان خود را از برکات آن محروم کرده‌ایم؟

ادامه در پست بعدی…..

یک معنای ادب، توداری و رازداری است/ توداریِ ما برای خدا خیلی مهم است/ ابراز احساسات زیاد مادر به بچه بالای هفت سال اثر مخرب دارد

اگر کسی رنج یک بیماری را تحمل کند ولی به دیگران نگوید و شکایت نکند که من دارم فلان رنج را می‌کشم، برایش ثواب بسیار زیادی نوشته می‌شود.(رسول خدا ص : کسى که یک شبانه روز بیمار شود و به عیادت کنندگان خود شکوه نکند، خداوند در روز قیامت او را با خلیل خود، ابراهیم خلیل الرحمان، برانگیزد تا همچون برق جَهان از صراط بگذرد؛ مَن مَرِضَ یَوما و لَیلَةً فلم یَشکُ إلى عُوّادِهِ بَعَثَهُ اللّه ُ یَومَ القِیامَةِ مَع خَلیلِهِ إبراهیمَ خَلیلِ الرَّحمنِ، حتّى یَجوزَ الصِّراطَ کالبَرقِ اللاّمِعِ؛ امالی صدوق/431) البته دردِدل کردن همیشه بد نیست ولی در بسیاری از موارد بهتر است انسان خودداری کند و از مشکلات و گرفتاری‌های زندگی‌اش پیش دیگران شکایت نکند. چون توداریِ ما(اسرار خود را به دیگران نگفتن) برای خدا خیلی مهم است. رسول خدا(ص) فرمودند: از گنج هاى نیکى، پنهان داشتن مصیبت‌ها و بیمارى‌ها و صدقه است؛ مِن کُنوزِ البِرِّ کِتمانُ المَصائبِ، و الأمراضِ، و الصَّدَقَةِ»(الدعوات/167) امیرالمؤمنین نیز در روایت مشابهی فرمودند: از گنجهاى نیکی و خوبی، پنهان داشتن عمل و صبر کردن بر مصائب و نهان داشتن مصائب است؛ مِنْ کُنُوزِ الْبِرِّ إِخْفَاءُ الْعَمَلِ وَ الصَّبْرُ عَلَى الرَّزَایَا وَ کِتْمَانُ الْمَصَائِبِ؛ (عیون اخبار الرضا/2/38)
یک معنای ادب، توداری است و یک معنای ادب، کنترل احساسات است. حتی گاهی اوقات این احساسات ممکن است احساسات خوبی هم باشند ولی باید کنترل شوند.
مثلاً پدر و مادرها(خصوصاً مادرها) بعد از هفت سالگیِ فرزندشان، باید احساسات خود را نسبت به فرزندشان کنترل کنند. درست است که مادر، فرزندش را خیلی دوست دارد و می‌خواهد خیلی ابراز احساسات انجام دهد ولی نباید احساساتش را زیاد اظهار کند و نشان دهد. باید یک‌مقدار خشکی، سردی، نظم و قانون و منطق را وارد زندگی کند. نباید بگوید: بگذار بچه‌ام راحت باشد! اگر بخواهد این‌طوری با بچه برخورد کند، بعد از 14 سالگی نتایج منفی این رفتارها دیده می‌شود و بچه هر کاری دلش خواست انجام می‌دهد و دیگر قابل کنترل نخواهد بود. چون در آن هفت سال(از 7 تا 14 سالگی) که باید بچه را مؤدب بار می‌آورد، او را مؤدب نکرده و گفته: «بگذار بچه‌ام راحت باشد» و خودش هم پیش او راحت بوده است.

ادامه در پست بعدی….

ادب یعنی کنترل احساسات/ «احساسات کنترل‌نشده» مثل انفجار مخرب اتمی و «احساسات کنترل‌شده» مثل نیروگاه اتمی است

ادب موجب مخفی ماندن احساسات انسان می‌شود و این خیلی رشددهنده است. ادب یعنی کنترل کردن احساسات. ولی آیا خوب است که ما احساسات خودمان را کنترل کنیم؟ بله، چون احساسات کنترل‌نشده مثل انفجار اتمی است، همه‌جا را نابود می‌کند. ولی احساسات کنترل‌شده مثل این است که همین انفجارات اتمی را در یک نیروگاه تحت کنترل در بیاوریم و از آن برق تولید کنیم. احساسات کنترل‌شده موجب رشد انسان می‌شود، موجب قدرت و انرژی می‌شود. ولی احساسات کنترل‌نشده موجب ضعفِ انسان می‌شود.
البته دایرۀ کنترل احساسات، خیلی دایرۀ گسترده‌ای است. مثلاً امیرالمؤمنین(ع) می‌فرماید: سینۀ انسان عاقل صندوق اسرار اوست(صَدرُ العاقِلِ صُندوقُ سِرِّهِ؛ غررالحکم/7416) یکی از چیزهایی که باید یاد بگیریم این است که خداوند یک‌سری حرف‌ها را به ما یاد می‌دهد برای اینکه اصلاً به کسی نگوییم؛ مثلاً خدا عیب یک کسی را به ما نشان می‌دهد تا ببیند که آیا ما می‌توانیم خودمان را کنترل کنیم و عیب او را به کسی نگوییم؟

ادامه در پست بعدی….

یکی از موارد رایج در فیلم‌های غربی، ناسزا گفتن است/ ضرب‌المثلی ژاپنی‌ها دربارۀ بی‌ادبی آمریکایی‌ها

یکی از قسمت‌هایی که در فیلم‌های سینمایی دنیا رایج است، ناسزا گفتن است که در تلویزیون جمهوری اسلامی معمولاً این قسمت‌ها حذف می‌شود. اگر به فیلمساز بگویید: «این ناسزاها در فیلم، زشت است» او می‌گوید: «بالاخره من باید نشان بدهم که او چقدر تحت تأثیر احساسات خودش قرار گرفته است، و او باید هیجان خودش را به مخاطب فیلم، منتقل کند، لذا چاره‌ای نداریم جز اینکه از ناسزاها استفاده کنیم!» در حالی که فیلمساز می‌تواند به‌جای استفاده از ناسزا، مثلاً با یک اخمی که شخصیت داستان با ابرویش می‌کند، احساسات او را به مخاطب منتقل کند؛ البته این کار نیاز به هنر دارد که هر فیلمسازی این هنر را ندارد.
از سوی دیگر، در این فیلم‌ها از صحنه‌های عشق‌بازی هم برای نشان دادن احساسات، استفاده می‌کنند، در حالی که می‌شود به جای ابراز احساسات به آن صورت مبتذل، با یک لبخند، یک تأمل و یا با یک نگاه گشاده‌تر، همان احساسات عمیق را به مخاطب منتقل کرد. یعنی می‌شود خیلی وزین فیلم ساخت، ولی انسان دوست دارد رها باشد و هر چیزی در پیش روی او قرار دارد، کنار بزند، این یک خصلت اساسی در انسان است؛ کمااینکه خداوند می‌فرماید: «بَلْ یُریدُ الْإِنْسانُ لِیَفْجُرَ أَمامَهُ»(قیامه/5)
می‌گویند ژاپنی‌ها در مقام تقبیح آمریکایی‌ها، این ضرب‌المثل را به کار می‌برند: «قورباغه را نگاه کن که دهانش را آن‌قدر باز کرده است که زبان کوچکش هم پیداست!» چون ژاپنی‌ها زیاد اهل ابراز احساسات نیستند و خودشان را خیلی کنترل می‌کنند. مثلاً اگر کسی را خیلی دوست داشته باشند، فقط یک یا چندبار پیش او خم می‌شوند ولی بیش از این حدّ، ابراز احساسات نمی‌کنند. البته شاید ما این مقدار کنترل در ابراز احساسات را نپسندیم، کمااینکه در روایت هست: اگر به کسی(برادر دینی خود) علاقه دارید، این را به او بگویید(رسول الله ص: إذا أحبَّ أحدُکُم صاحِبَهُ أو أخاهُ فلیُعْلِمْهُ؛ میزان‌الحکمه/حدیث211 و امام صادق(ع): إذا أحْبَبتَ رَجُلاً فأخْبِرْهُ؛ همان/حدیث212)

ادامه در پست بعدی…..