خانم‌ها کلاً معنوی‌تر هستند، یک خانمی که اهل‌بیت(ع) را دوست دارد، هر چه در مجالس روضۀ زنانه بیشتر شرکت می‌کند و این محبتش را بیشتر ابراز می‌کند، طبیعتاً این محبت در او قوی‌تر می‌شود و بالندگی پیدا می‌کند. و وقتی محبت اهل‌بیت(ع) در قلب خانم‌ها تقویت شود، این محبت به بچه‌ها و نوه‌های آن خانم منتقل می‌شود و حتی بر آقای خانه هم اثر خواهد داشت.
قدرتی که یک زن در ابراز احساسات دارد، مرد به هیچ‌وجه چنین قدرتی ندارد. وقتی که یک مادر، نسبت به اهل‌بیت(ع) ابراز احساسات می‌کند، بچه‌ها و نوه‌های این خانم، از این ابراز احساسات چنان درسی می‌گیرند که هزار تا منبر هم نمی‌تواند این کار را انجام دهد و چنین اثری ندارد. همه‌چیز که با کتاب و منطق و عقلانیت درست نمی‌شود! بگذارید بچه‌های شما مادرها و مادربزرگ‌های خودشان را ببینند که آنها چقدر برای امیرالمؤمنین(ع) ابراز احساسات می‌کنند و گریه می‌کنند. اگر آنها این موارد را زیاد ببینند، نتیجه می‌گیرند که امیرالمؤمنین(ع) خیلی دوست‌داشتنی است. چه چیزی می‌تواند در تربیت نسل‌های ما جای این را بگیرد؟! کدام درس اخلاق و کدام نماز جماعت و کدام قرائت قرآن، چنین اثری بر فرزندان ما دارد؟!
ابراز احساسات مادر نسبت به امور دیگری مثل نماز هم خیلی بر فرزند اثر دارد. یک خانمی می‌گفت: من چکار کنم تا فرزندم نمازخوان بشود؟ خیلی اصرار دارم بچه‌ام نمازخوان باشد ولی گوش نمی‌دهد؟ به او گفتم: به‌جای اینکه به او اصرار کنی، عشق و محبت خودت به نماز را ابراز کن تا بچه هم این اظهار محبت شما به نماز را ببیند و به نماز علاقمند شود. مثلاً بگو: «وای، خسته شدم! بروم نماز بخوانم تا سرِ حال بیایم…» یا وقتی نماز را خواندی بگو: «اصلاً دلم نمی‌آید از پای سجاده بلند شوم» یعنی مدام نسبت به نماز، ابراز احساسات کن تا فرزند شما پیش خودش بگوید: «این نماز چیست که مادرم این‌قدر به آن علاقه دارد؟» و این اثر خودش را روی او خواهد گذاشت. یعنی به‌جای اینکه مدام فرزندت را موعظه و نصیحت کنی که «برو نماز بخوان!» عشق خودت را به نماز ابراز کن، این اثرش بیشتر است. ضمن اینکه بعضی‌ها این کار را انجام داده‌اند و روی بچه‌های‌شان مؤثر بوده است.

ادامه در پست بعدی…..