با توجه به حضور در تاریخی که نیاز به معارفی والا و عمیق دارد، قرآن در این تاریخ حرف‌های مخصوص همین زمانه را که زمانه‌ی آخرالزمانی است، برای ما دارا می‌باشد.
به‌خصوص باید برای حضوری فعّال در این زمانه مجهز به عمیق‌ترین معارف، آن‌هم با هویت اشراقی و حضوری بود که این شاخصه‌ی اصلی قرآن است از آن جهت که فرمود:
«نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمينُ عَلى‏ قَلْبِكَ…» (شعراء/193 و 194)
ای پیامبر! روح الأمین آن را بر قلب تو نازل کرد و شاخصه‌ی اصلی این معارف، هویتِ قلبی آن است تا انسان‌ها با جان خود در عالم حاضر شوند.

مسلّم است هر اندازه بهتر متوجه‌ی جایگاه و خاستگاه زبان قرآن باشیم، به همان اندازه رویکرد ما به قرآن بهتر خواهد بود و متوجه‌ی نحوه‌ی «بودنی» می‌شویم که آیات الهی به آن اشاره دارد و آن را در مقابل ما می‌گشاید.

اهمیت این امر در حدی است که ضرورت دارد عزیزان متوجه باشند قبل از ورود به بحث قرآنی، به نکات زیر توجه فرمایند تا

اولاً: آماده‌ی حضوری شوند که قرآن بنا دارد در ما ایجاد کند.
ثانیاً: از همان ابتدا بدانیم گمشده‌ی ما در نسبت با قرآن چیست و قرآن به عنوان کلام الهی در نوع برخوردی که باید با آن داشته باشیم، چه انتظاری از ما دارد.

استاد طاهرزاده
#زبان_قرآن