? امیرالمؤمنین (ع) می‌گوید: ما در رکاب پیغمبر می‌جنگیدیم. (دیگر شرایطی از این بهتر می‌شود؟ آدم فکر می‌کند وقتی مؤمنینی در رکاب پیغمبر بجنگند همان ساعت اول پیروزی باید نصیبشان بشود.) تا یک‌‌یک ما از بوته امتحان بیرون نیامدیم، تا صبر نکردیم، تا خویشتن‌داری ما بروز و ظهور نکرد، خدای متعال نصرت خود را بر ما فرو نفرستاد.

? آن‌وقت نقل می‌کند که ما چقدر با همین مشرکین می‌جنگیدیم، گاهی ما پیروز بودیم گاهی آنها: «فَمَـرَّةً لَنا مِنْ عَدُوِّنا وَ مَرَّةً لِعَدُوِّنا مِنّا… فَلَمّا رَأَی اللهُ مِنّا صِدْقآ وَ صَبْرآ» همین که خدای متعال حقیقت صبر را در ما ظاهر و بارز دید «اَنْزَلَ عَلَینَا النَّصْرَ» آنوقت نصرت را بر ما فرو فرستاد.

منبع: علامه شهید مطهری، آشنایی با قرآن، ج۱۴، ص۱۹۴