هركس كه پيامبر«صلی الله علیه و آله» را بخواهد و نظر به آن حضرت بكند، حضرت را مي‌يابد چون حقيقت وجود مقدس پيامبر«صلی الله علیه و آله» در جان هر انساني کاشته شده است و در واقع با توجه به پيامبر و فضائل آن حضرت يک نحوه يادآوري براي ما پيش مي‌آيد.

به گفتة حافظ:

آشنايي نه غريب است که دل‌سوز من است 

چون‌من از خويش برفتم دل بيگانه بسوخت

عمده آن است که متوجه باشيم تا پاي خودبيني‌ها و منيت‌ها در ميان است آن آشناي جان ظاهر نمي‌شود، ولي اگر به جاي نظر به خود، نظر را متوجه وجود نوري پيامبر«صلی الله علیه و آله» کرديم و موجب جلب نظر مبارک آن حضرت شديم، نظر مبارک پيامبر«صلی الله علیه و آله» به جان هر انسان موجب به خودآمدن او خواهد شد.

نظركردن آن حضرت به جان هرکس يعني بازگشت شرافت به انسان و اين‌که او وارد عالم صداقت‌ گردد، زيرا با توجه به فطرت نوراني هر انساني اگر جان انسان در تصرف آن شريف قرار گرفت، شريف مي‌شود و اگر در تصرف قدرت محمدي«صلی الله علیه و آله» قرار گرفت، قدرت تسلط بر نفس امّاره را مي‌يابد و عملاً به گمشدة خود دست‌رسي پيدا مي‌کند.

كافي است كه حضرت را بخواهي و به او نظر كني، آنگاه او نظر به تو مي‌كند و با نظر مبارک او خود را مي‌يابي.

در چمن باد بهاري ز کنار گل و سرو به هواداري آن عارض و قامت برخاست

استاد اصغر طاهرزاده