روشن است که «لعن»‌گفتن مقوله‌اي متفاوت از ناسزاگفتن و فحش‌دادن است، فحش‌دادن شأن يک مسلمان نيست همچنان که علي(ع) فرمودند: « إِنِّي أَكْرَهُ لَكُمْ أَنْ تَكُونُوا سَبَّابِينَ» به خدا سوگند دوست ندارم شما از دشنام‌دهندگان باشيد. ولي «لعن»‌کردن يک نوع بيزاري‌جستن از ظلم و ظالم و فاصله‌گرفتن از راه سپاه اهل باطل و موجب قرب به جبهه‌ي امام حسين(ع) مي‌شود و اين‌که در دل ما جايي براي همراهي با ظلم و ظالم نيست. همان‌طور که خداوند بر اهل کفر لعنت مي‌کند و لعنت لعنت‌کنندگان را نيز بر آن‌ها مي‌فرستد و مي‌فرمايد: «إِنَّ الَّذينَ يَكْتُمُونَ ما أَنْزَلْنا مِنَ الْبَيِّناتِ وَ الْهُدى‏ مِنْ بَعْدِ ما بَيَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِي الْكِتابِ أُولئِكَ يَلْعَنُهُمُ اللَّهُ وَ يَلْعَنُهُمُ اللاَّعِنُونَ». كسانى كه دلايل روشن، و وسيله‌ي هدايتى را كه نازل كرده‏ ايم، بعد از آن‌كه در كتاب براى مردم بيان نموديم، كتمان كنند، خدا آن‌ها را لعنت مى‏كند؛ و همه لعن‏ كنندگان نيز، آن‌ها را لعن می كنند.

وقتي به عمرسعد «لعنت» کرديم به اين معني است که ديگر در اردوگاهي که شخصيت عمرسعد هست، جاي ما آن‌جا نيست و با توجه به لعنت‌هاي جامعي که در آن زيارت هست، راه براي انتخاب جايگاهي در کنار امام حسين(ع) آسان مي‌گردد. پس هرجا که شخصيت‌هاي مورد لعن در زيارت عاشورا آن‌جا نباشند جاي ما آن جا خواهد بود که جايگاه همراهي و همدلي با امام حسين(ع) است و در آن حال تولّي و تبرّي از حالت ذهني خارج مي‌شود و صورت کاربردی به خود میگيرد و اين به معنی پاشيدن تخم کينه نيست، بلکه به معني آن است که پرونده‌ی کربلا مفتوح است و ما مي‌توانيم با امام حسين(ع) اتحاد روحاني برقرار کنيم و متوجه باشيم «سپر از دست مينداز که جنگ است هنوز» مواظب باش در اين جنگ در جبهه‌ی باطل قرار نگيری.

منبع: کتاب زیارت عاشورا اتحاد روحانی با امام حسین علیه السلام
استاد اصغر طاهرزاده