مثل علامه نگاه کنیم، افسردگی و خودکشی معنایی ندارد!!!

«استاد همیشه به ما سفارش می‌کردند: بچه‌ها مراقب باشید بزرگی و کوچکی هیچ‌کس و هیچ قضیه‌ای شما را فریب ندهد؛ اینکه فلانی دکتر است، فلانی آیت‌الله است اما فلانی یک طلبه ساده و یک فرد معمولی است. استاد حتی خودشان را همیشه به‌عنوان یک طلبه معرفی می‌کردند. وقتی بعد از عمری تلاش و تحقیق و تدریس و بعد از نوشتن بیش از 100 کتاب و مقالات متعدد، در دانشگاه تهران برای ایشان بزرگداشت گرفتند، گفتند: من یک طلبه ساده هستم. کاری نکرده‌ام. فقط وظیفه‌ام را انجام داده‌ام.همیشه می‌گفتند: بچه‌ها! این ظواهر شما را درگیر نکند. یادتان باشد شما در عالم هستی مکلف هستید آن کار و وظیفه‌ای که به عهده گرفته‌اید را به‌خوبی و باکیفیت انجام دهید. کمی و کوچکیِ کار باعث نشود کم بگذارید. می‌گفتند: یادتان باشد همان‌قدر که کهکشان‌های بزرگ در انجام تکلیف در عالم هستی مؤثر هستند، یک مهره کوچک در پایین‌ترین نقطه عالم هم در این مسیر مؤثر است.»

«استاد، انسان را هم همین‌قدر بزرگ و مؤثر می‌دانستند و معتقد بودند هیچ‌وقت نباید از انسان ناامید شد. ایشان یک جمله کلیدی دارند که می‌گوید: «اگر فقط یک آجر از بنای شخصیت یک انسان باقی مانده‌باشد، آن انسان قابل بازسازی است.» همیشه می‌گفتند: بچه‌ها! ناامید نباشید. زود با خودتان و خدا و عالم قهر نکنید. اینهمه افسردگی و خودکشی و مشکلات جوامع بشری برای چیست؟ برای اینکه انسان‌ها در یک نقطه احساس می‌کنند همه چیزشان را از دست داده‌اند. اما استاد می‌گوید انسان آنقدر پیچیده و تواناست که هیچ‌وقت به نقطه پایان نمی‌رسد و دوباره می‌توان او را احیا کرد.»

مصاحبه با یکی ازشاگردان علامه جعفری، خانم محمدعلی که هجده سال شاگردایشون بودند.