?..محبّت به اين خاندان سرّي است از اسرار الهي که در هر دلي نهاده شده است. آري هرچه از امام حسين(ع) جلوتر مي رويد موضوعِ آن محبّت، سرّي تر و دروني تر مي شود، از حضرت رضا(ع) که مي گذري و به امام جواد و هادي و عسکري(ع) که مي رسي ديگر مسئله سِرُالسِّر است.

◽انسان بايد خيلي قلبي شده باشد تا بتواند با نور آن ها رابطه برقرار کند تا جايي که ارتباط با غيبت کبراي حضرت صاحب الامر(عج) ديگر از سرُالسّر هم بالاتر مي رود، ديگر هيچ سهمي از حسّ جهت ارتباط با ذات مقدس امام زمان(عج) در صحنه نمي ماند، در اين مرحله است که انسان متوجه مي شود عجب! از اول هم اين ذوات مقدس غايب بودند، يک ظهور مختصري در حرکات و گفتار خود داشتند تا ما را متوجه حقيقت غيبي خود کنند و به سوي آن بکشانند.

⚪پس حضرت امام زمان(عج) سرّ اهل البيت را آشکار نموده و فهماندند که اين ها هميشه در غيب بوده و هستند، ظهور زميني آن ها، اشاره بود به وجود غيبي آن عزيزان(ع) که توجه به آن حقيقت غيبي از اول در جان ما نهاده شده بود و از طريق محبّت به آن ها متوجه وجود باطني آن ها در قلب خود خواهيم شد.
⚫به اندازه اي که توانسته باشيم به باطن اصيل خود رجوع کنيم متوجه حبّ علي(ع) و ساير ذوات مقدس معصومين(ع) مي شويم.

منبع:مبانی نظری وعملی حب اهل بیت