همانگونه که انسان در رحم دنیا زندگی می کند، نوع قبر و کیفیت قبر او هم شکل می گیرد. در واقع عالم قبر، زندگی ملکوتی و برزخی انسان است. ما همین الان در قبر خودمان زندگی می کنیم.

یک جنین بیشتر وقت و استعدادش را در حیات رحمی صرف تحصیل امکانات برای زندگی دنیا می کند. ما هم که در رحم دنیا داریم، مرتباً قبرمان را شکل می دهیم. وقتی جنین به دنیا متولد می شود، اگر دقیقا متناسب با دنیا خودسازی کرده باشد، ورودش به اینجا با آرامش و سلامت است. بهره ­برداری و زندگیش هم در اینجا بی­ دردسر است، چون هر چه که اینجا لازم دارد را با خود آورده است.

اگر جنینی ناقص یا بیمار متولد شود، یعنی چیزهایی را که لازم بوده با خود نیاورده و وقتی به دنیا می آید، دنیا او را آزار و اذیت نمی کند؛ بلکه این عدم تطابق با دنیاست که برای او آزاردهنده و اذیت کننده است. و گرنه نوزادی که سالم متولد شده باشد، اصلا اذیت نمی شود. همه به یک فضای زیستی وارد می شوند، اما همین فضای زیستی برای یک نفر آزاردهنده است و برای یک نفر دیگر خوب و شیرین و مطبوع است.

نوع زندگی و کیفیت زندگی ما با 4 فاکتور مهم انتخاب­ها، ارتباطات‌ها، رفتارها و افکار و عقایدمان تعیین می شود. ما الآن داریم همزمان این دو زندگی را با هم جلو می­بریم. یعنی همینگونه که مشغول زندگی دنیایی مان هستیم، در واقع قبر ما هم همینطور به موازات زندگی دنیایی ما معنا پیدا می­کند و شکل می گیرد و مشخص می شود که ما چه وضعیتی داریم. لحظه ای که با وفات به آخرت متولد می شویم و انتقال کامل پیدا می‌کنیم، دارایی­هایی را که برای برزخ تحصیل کرده ایم با خودمان می­بریم. حالا این دارایی­ ها در زندگی برزخی­مان یا به درد می خورد که استفاده می کنیم. یا برای ما نقص و کمبود است که خیلی مشکل درست می کند. یا چیزهایی اضافی است که با خود می بریم که به درد آنجا نمی خورد و بعداً آنجا باید آنها از ما تراشیده و کنده شوند.

منبع:منازل الآخره استاد محمد شجاعی