قاعده مهمی وجود دارد مبنی بر این که آنچه که می خواهد وارد قبر بشود و از قبر برداشت بکند، یک حقیقت زنده و ساخته شده است. قبلاً گفتیم «نفس ما قبر ما و قبر ما نفس ماست».

رابطه دنیا با آخرت، مثل رابطه رحم مادر است با دنیا. آنچه که در رحم ساخته می شود، یک موجود زنده و دارای اعضاء و جوارح، دستگاه ها، سیستم ها و مکانیزم های بسیار متنوع و پیچیده است که عبارت است از نوزاد یا بچه­ای که می خواهد به دنیا بیاید.

دنیا هم یک سیستم زنده و پیچیده است که قواعد و مقررات خاص خود را داراست. یک سیستم زنده و پیچیده وقتی می خواهد وارد یک سیستم زنده ی دیگر بشود؛ پس باید با آن تناسب داشته باشد. در حرکت از رحم دنیا به نظام برزخی هم جریان از همین قرار است. یعنی یک موجود زنده مکانیزم ­دار، سیستم­ دار، تعریف شده به نام روح، می خواهد وارد یک سیستم تعریف­دار و مکانیزم­دار و زنده به نام برزخ بشود. برزخ عالمی است بسیار بزرگتر، پیشرفته تر، کاملتر، زیباتر از اینجا؛ و اینها به درد کسی می خورد که بتواند از آن استفاده کند و طالب روحیست که با آن مکانیزم قدرتمند، زیباتر و بزرگتر و جذابتر بتواند ارتباط برقرار بکند. وقتی نمی توانی ارتباط برقرار کنی، زجر می کشی؛ چون تجهیزات متناسب با بهشت و برزخ را نداری. خودِ نفس ما، قبر و برزخ ماست. بنابراین منشأ غربت، تنگی، فشار و تاریکی قبر، نفس خود ماست. پس به نفست رجوع کن، ببین در کجاهای نفست به تو فشار وارد می شود، در کجاها تنگی داری. مثلاً در حسادت، عصبانیت، زودرنجی، نفس تحت فشار است. اگر چشم دیدن کسانی را نداری، پس نفست در تنگناست.

?منبع:منازل الاخره استاد محمد شجاعی