وقتی انسان به غربت خود در اين دنيا آشنا شد و فهميد فقط راه نجات، انس با خدا است، با تمام وجود دامن دين را مي گيرد و همه ی دغدغه هایش اين است كه از مسير ناب دينداري فاصله نگيرد.
براي آدم های بي درد است که اين سؤالات پیش می آید، در مقابل آخرین مدّ در لباس یا ماشین چکار باید بکنند، این آدم ها زندگی شان را با فشارهای وَهمی مدیریت می کنند ولی آدمي كه غم غربت دارد، مي داند اين غم تنها در اُنس با عالَم قدس پُر مي شود ، اين آدم ها مي فهمند ركوع و سجده و سكوت يعني چه. اين كه مي گويند خواب عالِم عبادت است، منظور آن عالِمی است که غم دوری از حق در جان او شعله ور است و می داند ریشه ی این سوز کجا است و لذا خواب او هم بیداری است و می گوید:
گویند بخواب تا به خوابش بینی

ای بی خبران چه جای خواب است مرا

#شرح_نامه_ی_سی_و_یک_نهج_البلاغه
#استادطاهرزاده

?ذکر این نکته هم خالی از لطف نیست که با عنایت به یکسری از سختی هایی که در زندگی برای انسان ها پیش می آید حضرت حق تبارک و تعالی شخص را به درک درد غربت و متعاقباً به ارتباط با خودسوق میدهد، اما اگر شخص این سختی را بی عدالتی در حق خود فرض کند از درد غربت و به تبع آن از ارتباط با حضرت حق تبارک و تعالی باز خواهد ماند