وفاداری و همدلی، ظاهرا دو واژه‌ی مجزا، اما در باطن، بسیار نزدیک به هم‌اند…!

هر دو را می‌توان اینگونه معنا کرد:

پا گذاشتن روی هر آنچه که پر پرواز انسان را زنجیر می‌کند…؛ خواه دلبستگی بیش از حد مجاز تعیین شده توسط آفریدگارمان، به پدر و مادر و همسر و فرزند و شغل و علم و ثروت* و آبرو و… باشد؛

یا صفاتی چون خودخواهی، انحصار طلبی، برتری جویی، حسادت، تکبر، غرور و…، که پنهان می‌مانند و آنجا که اتحاد لازم است، یا قرار است کار جمعی کوچک یا بزرگی، انجام گیرد، خود را نشان می‌دهند…!

پا گذاشتن روی تمام مسابقه‌دادن‌هایی که به مقصدی جز نگاه الله، ختم می‌شوند!

شیعیانش کم نیستند اما شیعیان آزاده‌اش؛ چرا…! و همین ” منیّت ” ما، مسیریست که گاهی، صد سال هم، کفاف پشت سر گذاشتنش را نمی‌دهد؛ اما گاهی، به یک شب، طی می‌شود؛
شبیه حر! آری…
تمام مسیر به او رسیدن، از غیر او بریدن است و یک شبه می‌توان رسید… بستگی دارد چقدر طالب رسیدن باشیم!