پازل زیبای اندیشه دینی

پاسخ:

شما به کودک نگاه کنید. وقتی دارد تغذیه می‌کند، از کجا می‌فهمیم که تغذیه اش مناسب است؟ علامتش این است که وقتی قد و وزن و آزمایشات دیگر از بچه می‌گیرند، نشان می‌دهد که رشد بچه طبیعی است. وقتی هم ثروت روحی می‌آید، اگر رشدمان طبیعی باشد نیز چند علامت دارد. از جمله این که غصه ­هایمان کم می‌شود. شادی‌هایمان زیاد می‌شود. حجم اضطرابمان پایین می‌آید و بهشت را می‌توانیم کاملاً در دنیا احساس کنیم. وقتی ثروت زیاد می‌شود، انسان بهشت را همه جا با خودش دارد. چون در نفس خودش هست.

یکی از علامت های آدم هایی که ثروت دلی دارند، این است که اینها هر چقدر دلشان قویتر می‌شود، عشقشان به همسر و بچه ­ها و پدر و مادر و اطرافیان بیشتر می‌شود.

در نمودار حیات انسان، ما در اولین مرحله، نزد خدا بودیم. (إنّا لله). بعد سیر نزولی را طی کردیم و پایین آمدیم و ثروت مان کم شد. یعنی در اوج فقر، به دنیا آمدیم و وارد دنیا و جایی شدیم که گداخانه است. دنیا یعنی پست­ترین مرحله، که به آن ناسوت می‌گویند. یعنی فراموشخانه. ما اینجا آمده ایم و یادمان رفته که چه کسی بودیم و همه ثروت و داراییهای گذشته مان را در اینجا فراموش کرده ایم و اصلاً یادمان رفته چه کسی هستیم. برای همین در ارزیابی های زندگی، وقتی می‌خواهیم همدیگر را بسنجیم، قیمت گذاری دنیوی می‌کنیم و براساس قیمت های گداخانه ارزیابی می‌کنیم، نه براساس قیمت های خانه و وطن اصلی­ مان که قرار است به آنجا برگردیم.

پس ما آن موقع که پیش خدا بودیم، همه چیز داشتیم. اما وقتی که در قوس نزول، به طبیعت آمدیم، خود اصلی مان را فراموش کردیم. حالا اگر سیر صعودی به سوی خدا را طی کنیم، از اینجا دوباره به جایی برمی گردیم که در آنجا بودیم. این همان«إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ= ما از خداییم و به سوی خدا باز می گردیم» است.

منبع:استاد محمد شجاعی/مباحث قلب/سایتمنتظران منجی