از حضرت صادق(علیه السلام) روايت داريم:

«وَكَّلَ اللَّهُ بِقَبْرِ الْحُسَيْنِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ أَرْبَعَةَ آلَافِ مَلَكٍ شُعْثاً غُبْراً يَبْكُونَهُ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ»؛

◾خداوند متعال چهار هزار فرشته را كه جملگى ژوليده و غبار آلود و گرفته هستند بر قبر حضرت امام حسين(ع) موكّل قرار داد و ايشان به جهت عشق به حسين(ع) تا روز قيامت بر آن حضرت گريه مىكنند.

?به عبارت ديگر از روزي که واقعه‌ی کربلا حادث شده، گريه‌ی ملائکه بند نيامده است، از طرفی ملائکه؛ «عِبادٌ مُکْرَمُون» هستند.

◾يعني عين بندگی‌اند و از طرف ديگر به جهت عشق به امام حسين(ع) همواره گريانند پس اقتضای بندگی آن است که انسان، عين عشق به اباعبدالله(ع) باشد.

عشق هم که در فراق محبوب بی‌گريه نمی‌شود. تأمل بفرمائيد تا معنای اين که می‌گويند «گريه‌ی ملائکه از روزی که کربلا واقع شده است بند نيامده است.»

?چه پيامی در بر دارد، يعني هرکس در مقام عبوديتِ صِرف قرار گيرد نسبت به واقعه‌ی عاشورا چنين حالتی پيدا می‌کند که ملائکه در آن قرار دارند. و از آن مهم‌تر سخن حضرت صاحب الامر است که به جدّ بزرگوارشان اظهار می‌دارند: «وَلَاَبْکِينَّ عَلَيکَ صَباحَاً وَ مَساءً وَ لَاَنْدُبَنَّ عَلَيکَ بَدَلَ الدَّموعَ دَما»؛ هر صبح و شام بر تو گريه می‌کنم و اگر اشک چشمم خشک شود، خون گريه می‌کنم.

◾اين‌ها همه نشانه‌ی عظمت مصيبتی است که بر همه‌ی اهل زمين و آسمان وارد شد و درک اين مصيبت احتياج به بصيرتی بزرگ دارد و بايد برای شناخت آن برنامه‌ريزی کرد تا برايمان هر مصيبتی در مسير دفاع از اسلام قابل تحمل گردد و در مقابل فشار‌های دشمن خود را نبازيم.

?منبع: كتاب زيارت عاشورا
استاد اصغر طاهرزاده