?آنچه ما با نام عشق امام، با آن مأنوس شده‌‏ايم و به آن دل‏ بسته‏‌ايم، عشق نيست و اين نيازِ ادامه يافتن و حركت كردن نيست، كه نياز به سرگرم شدن و تنوع داشتن است.

?آنچه ما در برابر امام داريم هنوز تا اين عشق فاصله دارد. ما از امام نه خودش و نه خودمان، كه خانه و زندگى را مى‌‏خواهيم و از او به جاى مغازه و بيل و كلنگ استفاده مى‌‏كنيم. ما بيشترها را فداى كم‏ترها كرده‌‏ايم. و اين است كه عشق نيست، بازى است. مثل بازى بچه‏‌هايى است كه متكاها را زير پايشان مى‌‏گذارند، تا به عروسك‏هايشان برسند و همين كه رسيدند، فرار مى‏‌كنند.

?سوداگرى است، مثل سوداگرىِ آن رند كه مى‏‌گفت حيف است كه انسان از غير امام چيزى بخواهد؛ در حالى كه ? حيف است از امام، غير از امام، چيزى بخواهيم.

?ما از امام، امامت را مى‌‏خواهيم و اين عشق ماست و از او وسيله راه يافتن و جهت گرفتن مى‏‌سازيم و اين توسل ماست. جز اين عشق و توسل، ظلم است، جفاست.

?امام وسيله است، براى چه؟ براى نان و آب و زن و فرزند؟! اين‏ها كه وسيله‏‌هايى ديگر دارند.

?او وسيله رسيدن است، جهت يافتن است، حركت كردن است. پس توسل به او، به كار گرفتن او در جايى است كه جايگاه اوست و در خور اوست. از او بايد حركت، جهت و هدايت گرفت. او را براى اين كارها گذاشته‌‏اند.

منبع: تو مى آيى، ص 86/استاد علی صفایی حائری
#تمدن_اسلامی
#ظهور