✨ظرفیت های زبان قرآن✨
?نکته ی شماره 0️⃣1️⃣
اندیشیدن به سخن خدا در قرآن، یک نوع گوش‌دادن به ندای خداوند است و این مهم‌ترین و سخت‌ترین کاری است که انسان باید برای شخصیت خود شکل دهد؛ از آن جهت خداوند در عین آشکاری در قرآن، خود را در همان کلام مخفی نگه داشته و در صورتی انسان می‌تواند این دو نحوه نگاه را در خود بپروراند که به توحیدِ جمعِ اضداد برسد، توحیدی که حضرت حق در عین اول‌ بودن، آخر است.
?نکته ی شماره 1️⃣1️⃣
شرط بازشدنِ آغوش قرآن بر روی انسان آن است که بدانیم زبان قرآن در اختیار انسان نیست که هر طور خواست آن را مطابق میل خود معنا کند. زبان قرآن، زبان خدا است تا اگر انسان بخواهد میهمان خدا باشد در آن تدبّر کند.
معنایِ پاس‌داشتنِ سخن خدا در این رابطه آشکار می‌شود که انسان تنها گوشی باشد برای شنیدن. شنیدنِ کلام الهی وقتی برای ما ممکن می‌گردد که خود را از تنگیِ نفس امّاره آزاد کنیم و جان خود را در برابر نسیمِ اشارات قرآن قرار دهیم و پذیرای تذکرات آن باشیم. این غیر از شنیدن جسمانی است که با گوشِ سَر انجام می‌شود. به همین جهت خداوند فرمود: «ذَٰلِكَ الْكِتَابُ لَا رَيْبَ فِيهِ هُدًى لِلْمُتَّقِينَ» آری! باید با نوعی شایستگی که مربوط به متقین است، به سراغ قرآن رفت.
?نکته ی شماره 2️⃣1️⃣
تواناییِ انسان‌های بزرگی چون علی‌‌بن‌‌ابی‌طالب(ع)در سخن‌گفتن، از آن جهت است که توانسته‌اند به کلام الهی خوب گوش بسپارند. اگر نور ذات الهی در زبان آن حضرت پیداست، بدان جهت است که آن حضرت، به زبان خدا خوب گوش سپرده‌اند و لذا خداوند در زبان ایشان ظهور کرده است. این‌جاست که زبان، نمودِ هستی انسان می‌شود و این، با سکوت در مقابل سخن خدا پدید می‌آید وقتی با هستی خود به سخن خدا گوش بسپاریم.

#زبان_قرآن