چگونه مردم غیر مسلمان برای یک رهبر غیر خودی، این همه زحمت می کشند و فداکاری می کنند؟

در راهپیمائی اربعین عزیزان اهل سنت، کلیمی، مسیحی، هندو و … در کنار شیعیان موکب می‌زنند یا راه پیمایی می‌کنند. چون امام در وجود همه انسان ها سهم دارد. همه مردم حول محور یک انسان کامل جمع می‌شوند و برای بزرگداشت او از دور و نزدیک، سواره یا پیاده مراسم برگزار می‌کنند. شعار«این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست»، فقط یک شعار یا یک شعر نیست، یک حقیقت خارجی است.

زیرا امام رابطه وجودی با همه انسان ها دارد. نور امام است که در همه انسان ها وجود دارد. همچنین غیر از رابطه وجودی، رابطه حقوقی نیز وجود دارد و آن این است که امام بعنوان متخصص معصوم روی زمین است. همه انسانها نسبت به او وظیفه دارند که همان وظیفه صله ارحامی است.

اگر کسی معرفت پیدا کند، می داند که کس و کار او محمد و آل محمد (علیهم السلام) هستند، نسبت به آنها احساس تعهد و وظیفه می کند. که مهمترین آن، بجا آوردن صله رحم است.

زیارت قبور از اتمام عهد و حسن اداء است. وفای به عهد، نسبت به امام این است که به زیارت شان برویم و این بخاطر نیاز خود انسان و بخاطر تربیت خودِ انسان است. یعنی زیارت، انسان را به هدف خلقت نزدیک کرده و برایش سازندگی و رشد می آورد.

در ادامه روایت آمده:« هر کسی باید با میل و رغبت به زیارت برود». یعنی زیارت باید از روی دلتنگی و عشق باشد.

پس یکی از آثار زیارت این است که دلتنگی های انسان برطرف می شود. یعنی با برقراری رابطه عاطفی با الله و امامان معصوم که حی و زنده هستند، نیازهای عاطفی انسان برآورده می شود.

جدی ترین نیاز در مرحله حیات انسان، زمانی است که انسان به زیارت می رود و این امر مستحبی نیست. دلیل اینکه همه مردم سختی را تحمل می کنند و سختی راه را به جان می خرند؛ این است که نیاز به معصوم در وجودشان حس می شود.

زیارت اربعین، یکی از جدی ترین مراحل زندگی یک انسان است. چون با بخش اصلی او سروکار دارد.

استاد محمد شجاعی/سایت منتظران منجی