پازل زیبای اندیشه دینی

در حيات دنيايي دو اضطراب در صحنه است؛ يكي اضطرابِ به دست آوردن آنچه از دنيا ندارد، و ديگري اضطراب حفظ آنچه از دنيا به دست آورده است. و لذا انسان با واردشدن در اين نوع زندگي، در کلاف سردرگمي وارد شده است که هرگز به انتها نمي رسد، در حالي که اگر منظر جامعه اي به طرف معنويات قرار گرفت، جنس معنويات طوري نيست که يا بايد پيش من باشد، يا پيش شما، و نه تنها روحيه ي تضاد و تقابل در آن نيست بلکه روح آرامش و اميد سراسر آن را فرا مي گيرد، چون جنس عالم غيب، حرکت و تغيير نيست، اضطرابِ از دست رفتن چيزها در آن نيست تا گرفتار رقابت شويم و بخواهيم همديگر را حذف کنيم

. لذا در آيه ي 21 سوره حديد مي فرمايد: «سَابِقُوا إِلَي مَغْفِرَةٍ مِّن رَّبِّكُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا كَعَرْضِ السَّمَاء وَالْأَرْضِ أُعِدَّتْ لِلَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ ذَلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يؤْتِيهِ مَن يشَاء وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ»

براي رسيدن به آمرزش پروردگارتان و بهشتي كه عرض آن چون عرض آسمان و زمين است و براي كساني آماده شده كه به خدا و پيامبرانش ايمان آورده اند، بر يكديگر سبقت جوييد. اين فضل خداست كه به هركس بخواهد آن را مي دهد و خداوند داراي فضل عظيمي است.

وقتي سبقت ها به سوي مغفرت پروردگار باشد و انسان جهت خود را به سوي بهشتي که در اوج گستردگي است بيندازد، ديگر زندگي بشر بستر حذف يکي توسط ديگري نخواهد بود و چنين جامعه اي مهد آرامش است.
در تمدن ديني که متذکر فطرت انسان ها است، عموماً جوانانِ جامعه که به عهد فطري خود نزديک ترند متدين تر اند. درست است که هميشه در طول تاريخ انسان هاي خوب و بد داشته ايم ولي رويهم رفته ازدحام جوانان به سوي ديانت و معنويت بوده است.

زيرا در دوران بلوغ در عيني که جنبه هاي غريزي رشد مي كنند، جنبه هاي فطري نيز به همان صورت رشد مي کند. حال در جامعه اي كه داراي سلامت اوليه است و محور تفکر افراد، دين است هيچگاه شهوت را ميدان دار نمي يابيد، چون شرايط جامعه متذکر جنبه ي فطري و ايماني جوانان است. ازدحام شهوت گرايي که امروز در تاريخ معاصر ملاحظه مي فرماييد يکي از استثنايي ترين حوادث تاريخ است و از آثار و نتايج تمدن بحران زده ي مادي گراي غرب است. در اين تمدن هرگونه معنويت فعّالي که متذکر انسان ها باشد مرده است و چشم ديدن سنن الهي به کلّي به کوري گراييده است.

منبع:کتاب علل تزلزل غرب