قالَ الصَّادِقُ(ع): «أَنَّهُ قَالَ إِذَا أَحَبَّ اللَّهُ عَبْداً أَلْهَمَهُ الطَّاعَةَ وَ أَلْزَمَهُ الْقَنَاعَةَ وَ فَقَّهَهُ فِي الدِّينِ وَ قَوَّاهُ بِالْيَقِينِ وَ اكْتَفَی بِالْكَفَافِ وَ اكْتَنَی بِالْعَفَافِ وَ إِذَا أَبْغَضَ اللَّهُ عَبْداً حَبَّبَ إِلَيْهِ الْمَالَ وَ بَسَطَ لَهُ وَ أَلْهَمَهُ دُنْيَاهُ وَ وَكَلَهُ إِلَی هَوَاهُ فَرَكِبَ الْعِنَادَ وَ بَسَطَ الْفَسَادَ وَ ظَلَمَ الْعِبَادَ».

امام صادق(ع) فرمودند: چون خداوند بنده اي را دوست بدارد، طاعت پروردگار را به او الهام مي كند، و او را با قناعت همراه مي گرداند و او را در فهم دين عميق مي كند و با يقين در دين، او را قدرت مي بخشد و از كفاف برخوردارش مي كند و در عفاف او را مي پوشاند. و چون بر بنده اي غضب كند، او را مال دوست مي كند و مال او را گسترش مي دهد، و دنيايش را به او الهام مي كند و او را به هوسش مي سپارد، پس او بر مركب عناد و سرپيچي سوار مي شود و بساط فساد و ظلم بر بندگان را مي گستراند.
شما به فرمايش امام صادق(ع) در روايت فوق توجه عميق بفرماييد و ببينيد چگونه حضرت ملاك هاي كمال و خواري را ارزيابي مي كنند. حوزة محبت خدا را طاعت و قناعت و تعمق در دين و قوّت يقين به حقايق معنوي و كفاف داشتن و عفاف، مي دانند. و برعكسِ آن، حوزة غضب الهي را مال دوستي و وسعت مال و الهام دنيا و هوس زدگي مي دانند. بر انديشمند بصير كافي است با توجه به اين روايت ارزيابي هاي خود را در زندگي تصحيح نمايد.

جایگاه رزق انسان درهستی/استادطاهرزاده