امام جواد علیه السلام می فرمایند:حرکت به سمت خدا با قلبها، زودتر انسان را به خدا می رساند، تا اینکه انسان بدنش را برای اجرای اعمال به زحمت بیندازد. عمل قلب، شریف تر از عمل جوارح است و حرکت قلبی انسان را زودتر به مقصد می رساند و در ادامه می فرمایند: آیا نمی بینید خداوند در قرآن چه گفته است، اقم الصلوه لذکری، نماز را برای یاد من به پادارید.

آنچه مهم است این است که در نماز قلب انسان با خدا باشد و اگر حضور قلب نباشد، فقط عمل خارجی انجام شده است. لذا این عمل قبول نمی شود. وقتی عملی قبول نیست، یعنی اثری روی انسان نداشته است. صرفاً او را از جهنم نجات داده است. ولی بهشت رفتن و جهنم نرفتن مهم نیست.بحث این است که ما تولد صحیح داشته باشیم و باطن انسانی پیدا کرده و به رشد و بالندگی برسیم.

حضرت ادامه می دهند : خداوند تبارک وتعالی نماز را وسیله ای برای یادقلب و ذکر قلب قرار داده است.اگر قرار باشد قلب یاد خدا نباشدو محضر خدا را درک نکند فایده ای ندارد.پس مقصود، ذکر و یاد خدا است. وسیله، نماز است و یاد، همان عمل قلبی است. فکر، حضور و مشاهده است و مشاهده، بالاتر از نماز است؛ و نماز وسیله ای است برای مشاهده.

استاد محمد شجاعی/بحث یاد خدا