در مناجات شعبانيه تقاضا مي کني «إِلَهِي وَ اجْعَلْنِي مِمَّنْ نَادَيْتَهُ فَأَجَابَكَ وَ لاحَظْتَهُ فَصَعِقَ لِجَلالِكَ فَنَاجَيْتَهُ سِرّا وَ عَمِلَ لَكَ جَهْرا»؛

خدايا مرا از آن افرادي قرار ده که در درون جانشان با آن ها نجوا مي کني که چه اعمالي را انجام دهند، و آنها هم آشکارا همان دستور را عمل مي کنند.

تو غضب بر يزيد را بر قلبشان مي اندازي، اينها آن چه تو بر قلبشان انداختي را انجام مي دهند. خودشان فقط تابع فرمان تو هستند، در اين مقام غضب عين بندگي است و اين نوع غضب قلب شما را اشغال نمي كند، بلکه بندگي خدا، فوق آن غضب، قلب را اشغال مي كند.

منبع:برشی از کتاب فرزندم اینچنین باید بود