پازل زیبای اندیشه دینی

آخرین جمله شهید بهشتی

در جلسه ای که هر هفته شب های دوشنبه در سالن اجتماعات حزب تشکیل می شد مسائل و مشکلات مردم از قبیل تورم، مسکن، آموزش و پرورش، بهداشت و درمان و غیره مطرح می شد و چون مسولان اجرایی و مسولان سایر قوا حضور داشتند تصمیمی برای حل مشکلات گرفته می شد و اگر احیانا نیاز به قانونی بود، مجلس قانونی برای رفع آن مشکل تصویب می کرد.

معمولا در نشست ها یکصد و پنجاه نفر شرکت می کردند که در نشست روز هفتم تیر سال 1360 و در جلسه قبلی آن با همین عده از مسولان، بحث تورم بررسی می شد. در آغاز جلسه آقای کاظم پور اردبیلی (وزیر بازرگانی وقت) پیرامون تورم و مشکلات مربوط به آن صحبت کردند. در اواسط جلسه که تقریبا نمایندگان مجلس، وزیران و معاونان و مسولان اجرایی و قضایی که عضو یا هوادار حزب بودند، حضور داشتند، پیشنهاد شد به خاطر عزل بنی صدر و در پیش بودن انتخابات ریاست جمهوری بحث مربوط به انتخابات بررسی شود که با موافقت اکثریت حاضران مواجه شد.

دکتر بهشتی به عنوان آغازگر بحث و هم مدیرجلسه پیرامون اهمیت مسئولیت ریاست جمهوری سخنانی ایراد کردند و اظهار داشتند رئیس جمهوری پس از مقام رهبری بلندپایه ترین مقام نظام است و آقایان مردم را روشن کنند تا شخصی که تحت حمایت استکبار قرار دارد در مسئولیت ریاست جمهوری قرار نگیرد. تا جایی که من به یاد دارم این آخرین جمله شهید بهشتی بود.

در این لحظات بود که ناگهان با صدای مهیبی همه جا تاریک و من به گوشه ای پرتاب شدم. تا چند ثانیه نمی دانستم چه شده و فقط صدای ناله ها و فریادهای یا الله، یا امام زمان (عج) را می شنیدم.

بعد از مدتی متوجه شدم بر اثر انفجار و پایین آمدن سقف سالن اجتماعات، افراد زیادی زیر آوار سنگینی قرار گرفته اند و کسانی که در معرض مستقیم انفجار قرار داشتند، مثل شهید مظلوم بهشتی قطعه قطعه و متلاشی شده اند.

این حالت تاریکی و سکون و بی حرکتی حدود دو ساعت طول کشید تا مردم و نیروهای امدادی یکی یکی اجساد را از زیر آوار بیرون می کشیدند. در این حادثه فقط یک سوم حاضران جلسه و از جمله من زنده ماندیم که همگی نیز مجروج شده بودیم.

راوی: حجت الاسلام باغبانی

اگر پذيرفتيد که ستم بايد باشد و اگر به حکومت جهاني توحيدي فکر نکرديد، قرآن و روايات را در خدمت توجيه حاکميت ستم قرار مي دهيد، در حالي كه بايد فراتر از عصر فکر کرد. شما ببينيد چه کساني بودند که از پيروزي انقلاب اسلامي شوکه نشدند؟ آنهايي که به بعد از انقلاب اسلامي فکر مي کردند.
من گاهي آدم هايي را مي ديدم که حسرت دورانديشي و تيزبيني آنها را مي خوردم. مثلا امثال شهيدبهشتي(رحمة الله عليه) واقعاً يک آدم هاي عجيبي بودند؛ هميشه مي دانستند که خدا براي بعد، يک ذخيره اي برايشان گذاشته است و به آن فکر مي کردند و هميشه هم مي ديديد که موفق بودند. مسئله جنگ، در ابتدا به قدري وحشتناک بود که همه مي گفتند: همه چيز رفت!

امام(رحمة الله عليه) همان شب اول - که در بيمارستان قلب بستري بودند- فرمودند: يک ديوانه اي آمده و سنگي انداخته و فرار کرده است؛ کسي که در جريان بود ولي ايمان نداشت، مي گفت: حاج آقا را نگاه کن! عراقي ها آمده اند وفرودگاه مهرآباد را هم زده و رفته اند، آقا مي گويد ديوانه اي آمده سنگي انداخته و رفته است. حالا کدامشان درست مي گفتند و مي گويند؟ آن روشنفکراني که بعد را نمي بينند و ظاهر قضيه را مي بينند و مي گفتند چيزي نماند، يا كساني كه همواره متوجه آن آيندة اميدبخش براي زندگي ديني هستند؟
اين است که نگاه به نهضت امام زمان(عج) يعني بايد هميشه به فراتر از عصر و زمانه فکر کنيم و افراد پيروز هم هميشه اين دسته از افرادند. شما ببينيد گاهي جوّ كلي مردم مي گويد که ديگر فايده ندارد، کسي ديگر به روحانيت اعتنايي نمي كند و اسلام هم رفت… . مطمئن باشيد اگر اين ها فكر خود را تغيير ندهند، در زندگي به گمراهي مي افتند؛ چون گرفتار جوّ موجود مي شوند. اما اگر کسي متوجه باشد که نه؛ جريان چيز ديگري است و فراتر از عصر، فکر کند، اين فرد چيزهاي ديگري مي بيند.

منبع:مبانی معرفتی مهدویت

‏‏«امام در ماه محرم و صفر، ساعت 10 شب از اتاق بیرون می آمدند و زیر ‏‎ ‎‏آسمان،

رو به کربلامی ایستادند و زیارت نامه عاشورا‏‎ ‎‏را‏‎ ‎‏می خواندند.‏»

منبع:کتاب خاطرات خادمان و پاسداران امام خمینی ص۸۳



آیت الله ابوالقاسم خزعلی در گفت و گویی با روزنامه ی جوان، چنین نقل می کند:

یادمان است که لحظات آخر عمر حضرت امام بود، مقام معظم رهبری حضرت آیت الله خامنه ای به دیدار ایشان رفتند؛ خیلی سعی داشتند تا گریه نکنند اما زمانی که وضعیت جسمانی حضرت امام را دیدند، گریه کردند. امام رو به آیت الله خامنه ای کردند و گفتند: آقای خامنه ای، خدا شما را نگه دارد چرا گریه می کنید و بعد فرمودند: این انقلاب به دست صاحب اصلی اش حضرت صاحب الزمان سپرده می شود.

منبع:کتاب آیت اعجاز



شفای بیمار به واسطه ی غذای تبرکی

پسر من مهدی به همراه پسر خاله اش در عملیات حلبچه (والفجر ۱۰) شرکت کردند. در این عملیات، پسرم شهید و پسر خاله اش قطع عصب شد. او را بلافاصله به بیمارستان بردند که گفتند فایده ای ندارد و قطع نخاع می شود.

بعد او را به بیمارستان امام حسین تهران آوردند. آنجا هم گفتند بی فایده است.

متخصصین اعصاب در بیمارستان طالقانی هم او را که دیدند گفتند فایده ای ندارد، ایشان را ببرید يك آسایشگاه معلولین که فقط جراحتهای دیگرش خوب شود. بیمارستان شهدا گفتند او را عمل می کنیم اما فقط يك درصد احتمال موفقیت هست. ادرارش هم بند آمده بود. دکترهای بیمارستان لبافی نژاد گفتند:

چند ماهی صبر کنید ممکن است مشکل ادرارش رفع شود ولی معالجه ی عصبش فایده ای ندارد. من به منزل امام برگشتم و دیدم مقداری از غذای امام، توی کاسه، باقی مانده است. آن را به قصد تبرك و شفا به بیمارستان بردم و به او دادم و به او جریان را گفتم و اضافه کردم که امیدوارم به برکت امام، شفا پیدا کنی. او هم غذا را خورد. بعد از دو ساعت شفا پیدا کرد.

هم مشکل ادرار او حل شد و هم پاهایش به مرور زمان، قدرت حرکت پیدا کردند و او با آنها راه می رفت.

منبع:کتاب آیت اعجاز