?بصيرت واقعي آن است که شيعيان حضرت، حضرت را به نورانيت بشناسند تا نظرشان به حضرت، مانند نظر به افراد معمولي نباشد و فکر کنند مي شود علي(ع) را با ساير خلفا مقايسه کرد منتها علي(ع) افضل از آن ها است، غافل از اين که آن حضرت در مقامي هستند که اَحدي در آن مقام نيست و کمال ساير انسان ها در شناختن آن مقام و بهره بردن از نور آن حضرت است.

?تعداد کمي از ياران اميرالمؤمنين(ع) متوجه مقام اصلي حضرت شدند، به همين جهت روايت مي فرمايد: اکثر امت بعد از رحلت رسول خدا(ص) مرتد گشتند،يعني جهت خود را از نظر به مقام نورانيت علي(ع) به سوي ديگري انداختند.

?وقتي آن طور که شايسته است متوجه مقام امام نشدند آنجايي که بايد نهايت جانبداري را انجام دهند، نمي توانند تا آخر بمانند، چون نظر به حقيقت و ذات ولايت و جنبه ي آسماني آن حضرت نداشتند.

⛔همين طور که در انقلاب اسلامي يک عده اي تا ميانه ي راه آمدند، چون متوجه ذات انقلاب اسلامي و اتصال آن به غدير نشدند.

?در صدر اسلام عده اي تلاش نکردند اميرالمؤمنين(ع) را پيدا کنند، بيشتر به دنبال آن بودند که افکار خود را به حضرت تحميل نمايند، اين ها به دنبال خود بودند و نه به دنبال آن اميرالمؤمنين(ع) که خداوند براي هدايت بشريت فرستاده بود و لازم بود در او ذوب شوند و اين در صورتي عملي مي شود که امام را در مقام نورانيت بشناسند

➕منبع:کتاب حقیقت نوری اهل بیت علیهم السلام