12- پرسش؛ گوش‌فرادادن به نداي «وجود» و همدلي و همداستاني با احکام آن است و با تجربه‌ي مستقيم با آن در مظاهري که آن را مي‌نمايانند و براي انسان ظهور مي‌کند. شنيدن امرِ بي‌صدا، نوعي شنوايي مي‌طلبد که هريک از ما داريم، اما به درستي به کارش نمي‌گيريم. اين شنوايي نه‌تنها به گوش، بلکه به تعلق انسان به چيزي وابسته است که ذاتش با آن همنوا است.

انسان با آن‌چه ذاتش را تعيين مي‌کند همنوا مي‌ماند. نوايي که آدمي را فرا مي‌خواند و تحت تأثير قرار مي‌دهد، هرچند از نظر ظاهر چشمگير نيست، ولي اگر با آهنگ آن آشنا شويم مي‌گويد حقيقت اين دوران است و انوار الهي در اين دوران در اين رخداد ظهور کرده است. اگر انقلاب اسلامي را با اين آهنگ بفهميم، در ساحت آن چيزي حرکت مي‌کنيم که همواره در برابر خود با چهره‌هاي گوناگونِ حقيقت روبه‌رو خواهيم بود.

انقلاب اسلامي در اين زمانه مانند اسلام در ذات خود، بنيادي است که بودنِ هرکس را معنا مي‌کند و ما را متوجه جهان گمشده‌ای می‌کند که با سیطره‌ی کمّیّت گرایی در حجاب فرو رفته است.