فِنا، با کسر (ف) يعني ساحت و بارگاه. سلام بر تو و روح‌هايی که در ساحت مقام تو فرود آمدند و پناه گرفتند.

در اين فراز از زيارت، توجهِ جان را علاوه بر امام حسين(ع)، متوجه روح‌هايی مي‌کنی که در کنار وجود مقدّس آن حضرت جان‌فشاني‌ها کردند.

روح‌هايی که در عين امکانِ عبور از کنار امام حسين(ع)، به جهت معرفتی که به امام داشتند و در عين علم به مرگی که با همراهی امام برايشان حتمي بود، کنار امام ايستادند و آنچه بايد بکنند، کردند و در مولايشان ذوب شدند و در پناه حسين(ع) حسينی گشتند.

سلام بر آن روح‌ها مي‌کنی تا همسنخ آن‌ها شوی، چون آن‌ها نشان دادند که اين راه همچنان گشوده است تا آنجا که زائر در کنار سلام بر حضرت اباعبدالله (ص) بر آن‌ها نيز «سلام» مي‌کند.

اين روح‌ها آنقدر بزرگ هستند که وقتی انسان مي‌خواهد به سوی عالم معنويات سير کند بايد از آن‌ها مدد بگيرد، اَعم از آن که آن روح‌ها حضرت ابوالفضل(ع) و علي اکبر(ع)وو علي اصغر(ع) باشند يا مسلم ‌بن‌اوسجه و زهير بن‌قين. مي‌گوئي:
(عَلَيْكُمْ مِنِّي جَمِيعا سَلامُ اللَّهِ أَبَدا مَا بَقِيتُ وَ بَقِيَ اللَّيْلُ وَ النَّهَارُ)
بر شما اي روح‌های بزرگ، بر همگی شما من سلام خدا را مي‌فرستم. سلام خدا بر شما تا من هستم و تا روزگار پا برجاست، يعنی آنچه از سلام خدا در ملکوت براي اباعبدالله(ع) هست، براي همه‌ی اصحاب و عاشقان آن حضرت از طرف خدا ارزانی باد.

وقتی انسان مزه‌ی ارتباط با روح اولياء الهی را چشيد، مي‌گويد: سلام خدا از طرف من تا زنده هستم بر شما باد.

از اين طريق يک نوع سير و سلوک به سوی مقام اباعبدالله(ص) و اصحاب کربلا را در همه‌ی زندگي پيشه‌ی خود مي‌کند. اظهار مي‌دارد حالِ من چنين است که مسير تسليم بر شما در من استمرار دارد و به وسيله‌ی آن همواره روحم را تغذيه مي‌کنم. و به واقع با سلام بر حسين(ص) که به خودی خود يک نحوه زيارت و ملاقات است، روح تغذيه مي‌شود و از نور ولايت آن حضرت بهره‌مند مي‌گردد.

به خصوص که قلب او آماده مي‌شود که سلام خدا را برآن حضرت و ياران او ابلاغ نمايد، آن هم سلامی ابدی و بيرون از محدوده‌ی زمان، تا همواره خود را در جوار حضرت نگه‌دارد.

كتاب زيارت عاشورا
استاد اصغر طاهر زاده