امام سجاد ع برای چیز هایی شکر می کند که زیاد مرسوم نیست و مردم عادی اینها را ندیده یا نمی بینند تا خدا را برای آنها شکر کنند. یکی از آن نعمتهای بزرگ و بزرگترین نعمت بعد از توحید، تجلی نور خدا و وجود نبی اکرم ص است. قیمت هر انسان به معرفت اوست و معرفت است که کیفیت و نوع عبادت را تعیین می کند. «شکر» هم که فعل انسانی است، تابع میزان معرفت است. پس هر چه معرفت بالاتر باشد، کیفیت و نوع شکر بالاتر و عمیق تر است.

ما از آنچه انسان، خدا را با آن شکر می کند، معرفت او را تشخیص می دهیم. گاهی افراد نعمتهای دنیا را می بینند و شکر می کنند و گاهی کسی ماورای دنیا را می بیند و به داشتن آنها دلشاد است و شکر می کند. این یک حس و روح ویژه می خواهد، کسی تا چیزی را به عنوان نعمت، خیر و دارایی نشناسد و نتواند با آن ارتباط برقرار کند، شکر آن را هم به جای نمی آورد.

در فراز دوم دعای دوم صحیفه سجادیه می خوانیم: « اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ أَمِینِكَ عَلَى وَحْیِكَ، وَ نَجِیبِكَ مِنْ خَلْقِكَ، وَ صَفِیِّكَ مِنْ عِبَادِكَ، إِمَامِ الرَّحْمَةِ، وَ قَائِدِ الْخَیْرِ، وَ مِفْتَاحِ الْبَرَكَةِ. كَمَا نَصَبَ لِأَمْرِكَ نَفْسَهُ وَ عَرَّضَ فِیكَ لِلْمَكْرُوهِ بَدَنَهُ = خدایا، اینك بر محمد كه امانتدار وحی تو و برگزیده‌ی آفریدگان تو و مخلص در میان بندگان توست، درود فرست؛ او كه پیشوای رحمت و قافله‌سالار نیكی و كلید گنجینه‌های بركت است؛ زیرا او در انجام دادنِ فرمان تو خود را به رنج افكند، و جسمش را در راه تو هدف تیرهای بلا گردانید».

در این فقره، برای اینکه ما این نعمت را بهتر بشناسیم و شاید بتوانیم، مثل ایشان خدا را بر آن شکر کنیم و دلشاد باشیم، حضرت چند خصوصیت از این نعمت را معرفی می کند: «أَمِینِكَ عَلَى وَحْیِكَ، وَ نَجِیبِكَ مِنْ خَلْقِكَ، وَ صَفِیِّكَ مِنْ عِبَادِكَ، إِمَامِ الرَّحْمَةِ، وَ قَائِدِ الْخَیْرِ». یعنی خدایا بر محمد (ص) درود فرست که امین وحی، نجیب ترین، برگزیده ترین بندگانت است. آنکه پیشرو در رحمت، رأفت، خیر، کلید برکات و خیرات بود و تن و جان در راه ادای تو به رنج انداخت.

استاد محمد شجاعی/سایت منتظران منجی