در زبان قدسی،‌ «وجود» به سخن می‌آید؛ آن کلمات جایگاه ظهور حقایق‌اند همچنان‌که خداوند در تکوین با مخلوقات به ظهور آمده‌است. از این جهت می‌توان گفت انسان از طریق همدلی با قرآن به بنیاد هرچیزی نظر می‌کند، زیرا با وجودِ واقعیات نظر می‌کند، همان‌طور که در سیر عبودی خود به واقعی‌ترین واقعیات که اساس همه‌ی مخلوقات است یعنی خداوند، رجوع می‌کنیم و آن تعلقِ وجودیِ ما می‌باشد به مقام الوهیّت حضرت حق، و از طرف دیگر به خودمان نزدیک می‌شویم که عین ربط به حضرت حق هستیم.

آن‌هایی که وجود را نفهمیده‌اند و گرفتار کثرتِ ماهیات هستند، قادر به شنیدن کلام الهی نیستند و نمی‌توانند با شنیدن کلام الهی خود را در حضور حضرت حق بیابند. با رجوع به قرآن، به عنوان کلام الهی و با نوعی گوش‌‌سپردن به آن عملاً جان ما در معرض تجلیّات «وجود» قرار می‌گیرد که نوعی حضورِ جامع است در هستی.

- قرآن عطایی است از طرف خداوند و ما تنها می‌توانیم خود را در مقابل آن، مفتوح قرار دهیم. این آن چیزی است که به عهده‌ی ماست و حقیقتاً متدینین خواسته یا ناخواسته در معرض انوار آن عطای الهی قرار می‌گیرند و افقی از ظهور حقیقت را در مقابل خود می‌یابند.

#زبان_قرآن