هیچوقت دنیا بهشت انسان نمی‌شود و زندگی انسان در وضعیت ایده آل قرار نمی‌گیرد، چون ما برای این دنیا خلق نشده ایم و دنیا دار امتحان و عبور است. در بهترین صورت، یعنی پس از ظهور، اینگونه میشود که همه چیز بهتر انسان را به سوی خدا سوق می‌دهد و راه‌های به سوی غیر خدا خیلی سخت‌تر میشود.
ما به همه چیز اول نیاز و علاقه پیدا می‌کنیم و بعد به دنبال آن می‌رویم؛ ولی نسبت به خدا معمولاً اول باید به دنبال او برویم، بعداً نیاز و علاقه به او را در وجود خودمان احساس کنیم. اولیاء خدا ما را در پیدا کردن این نیاز کمک می‌کنند. بهترین راه برای احساس نیاز به خدا، دیدن اولیاء خدا است.
انسان موجودی است که در نهایت ضعف، نهایت قدرت را طالب است. قدرت‌طلبی انسان پایان ندارد درحالی‌که انسان اساساً نمی‌تواند خودش قدرتی به‌دست بیاورد. کسی هم نیست که به او بفهماند «تو فقط می‌توانی به یک قدرت لایزال و مطلق، متصل بشوی. او را پیدا کن و قدرت‌طلبیِ خود را با دوست‌داشتن او ارضا کن. البته او به تو قدرت هم خواهد داد ولی خودت مستقلاً هیچ‌چیز نخواهی بود.»
وقتی با دوست داشتنی‌های بی ارزش مخالفت نکنی و بنای مخالفت با دل را نداشته باشی، عوارض منفی زیادی خواهد داشت؛ یکی از آنها عصبی مزاج شدن است. البته عصبی شدن همیشه به این دلیل نیست، ولی آدمی که اهل مبارزه با هوای نفس نیست، وقتی زندگی مطابق میلش نباشد؛ زود عصبانی میشود و مثل بچه‌های لوس، بهانه‌گیری و عیبجویی می‌کند.
مهمترین نیاز ما ارتباط با خداست و ارتباطات و نیازهای دیگر ما، تماما یا کاذب هستند و یا فرعی. ما معمولا به جای اینکه از همه امکانات و ارتباطاتمان برای تقویت ارتباط با خدا استفاده کنیم و به نیازمان به خدا بپردازیم، دائما می‌خواهیم از خدا برای تقویت دیگر ارتباط هایمان استفاده کنیم!