⭕عده اي در جريان زندگي مثل کوه استوارند، هيچ حادثه اي آن ها را نمي لرزاند. و عده اي هم دَم دَمي مزاج اند.

? فرهنگ خنده و سرگرمي آدمي را دم دمي مزاج مي کند. امامان ما مسلم با کودکانشان شوخي مي کردند اما در عين حال در همان شوخي يک نحوه وقار و جديت همراه بود. حضرت اميرالمؤمنين(ع) در آن جريان که متوجه مي شوند نام خانواده يتيم داري از ليست يتيماني که بايد به آن ها رسيدگي مي شد از قلم افتاده، مي روند با بچه هاي يتيم بازي مي کنند، آن ها را پشت خود سوار مي کنند تا آن کودکان کمي بخندند، آري اين بازي ها غير از فرهنگي است که سراسر آن خنده است. هر پدري با کودکانش شوخي مي کند و بايد هم شوخي کند، ولي حرف حضرت حرف ديگري است.

? حضرت مي فرمايند کاري نکن که شخصيتاً دلقک شوي. آيا شما در اميرالمومنيني که بقيه را مي خنداندند فرهنگ «حالي خوش باش» سراغ داريد يا با همه ي اين ها هيچ وقت قلب مبارک آن حضرت از حضور در محضر الهي غافل نبود؟

⛔ فرهنگ مضحکه و سرگرمي و «حالي خوش باش» اين حضور را از انسان مي گيرد و ثبات شخصيت را در انسان متزلزل مي کند و در آن روحيه تدبّر و تفکر مورد غفلت قرار مي گيرد.

❌ لذا صاحب نظران معتقدند امريکائيان که سرگرم ترين ملت جهان غرب هستند کم اطلاع ترين و بي خبرترين مردم جهان نيز هستند به طوري که وقتي لانه جاسوسي را دانشجويان گرفتند شصت درصد مردم امريکا خبر نداشتند، در حالي که کودکان دبستاني ما خبر داشتند.
ملاک خوب و بدي چيزها براي جامعه اي که خنده هدف آن است، سرگرمي است.

⭕ مثلاً مي گويند جلسه خوبي بود چون يک ساعتي سرگرم بوديم. در مورد ملکه ويکتوريا نوشته اند از صبح تا شب يکي مي آمد براي او قصه مي گفت و يکي هم کارش اين بود که براي او دلقک بازي در آورد، باز تکيه کلامش اين بوده که «سرگرم نشدم». يعني در آن فرهنگ هر چيزي و هر کاري جز مضحکه و سرگرمي ارزش ندارد.

⭕ فرهنگ سرگرمي و خنده، آدم را از عقل به سوي احساسات و خيالات سوق مي دهد و چون همه چيز حول محور سرگرمي دور مي زند اگر در آن فضا پيام هاي مذهبي هم طرح شود ديگر مذهب نيست بلکه سرگرمي است.

?منبع:برشی از کتاب فرزندم این چنین باید بود

?..گاهی اوقات ما انسان ها برای خود يك نوع زندگی تنظيم می كنيم كه خداوند آن طور زندگی را در نظام عالم برای ما اراده نكرده است.
?مثلاً كسی كه يك دستش معيوب است می گويد: «اگر آن دست را داشتم خيلی خوب می شد، می توانستم وزنه بلند كنم و در مسابقات وزنه برداری شركت كنم» چون نپذيرفته است كه خدا نوعی از زندگی را برای او تنظيم كرده كه وزنه بلندكردن در آن نيست.

?و مشكل ما اينجاست كه يك نوع زندگی برای خودمان تنظيم می كنيم و به خداوند می گوييم: «برنامه ی ما را اجرا كن!»بايد اين معادله را معكوس كرد و گفت:

«خدايا چون می دانيم بلا و عافيت، و نعمت و سختی به دست قادر و حكيمی چون توست، هر آنچه تو بخواهی ما می خواهيم!» اگر به مقامی رسيديد كه متوجه شدید بالاتر از «خواستن از خدا»، نخواستن است و بندگی كردن!!

منبع :کتاب فرزندم اینچنین باید بود

✅ فَأمَّا الْیـَتیمَ فَلا تَقْهَر

?ْ یتیم را مغلوب و مقهور و زیردست قرار مده، از یتیمی یتیم سوء استفاده نکن که او را زیر دست خودت و مقهور قرار بدهی؛ یعنی به یتیم آنقدر عزت و احترام بده که هیچ احساس نکند که چون پدر را از دست داده زیردست شده.

✅وَ أمَّا السّائِلَ فَلا تَنْهَر

?ْ پرسنده‌ها را مران. گفته‌اند «پرسنده» یعنی آن که چیزی ندارد و از تو می‌خواهد، اعم از مالی و غیر مالی. اینکه می‌فرماید: «مران» غیر از این است که بگوید «چیزی بده». گاهی انسان ندارد و چیزی نمی‌دهد. بر انسان واجب نیست که هر وقت هر سائلی آمد، چه سائلِ معنا چه سائلِ ماده، حتما چیزی به او بدهد، اما باید او را با مهربانی رد کرد، نه به شدت. در این جهت قرآن کریم خیلی عنایت دارد.

✅وَ أمّا بِنِعْمَةِ رَبِّک فَحَدِّثْ.

?نعمت خدا را کتمان نکن، بازگو کن. این را اصطلاحا «تحدّث به نعمت» می‌گویند. در مورد نعمتهایی که خدا به انسان می‌دهد، انسان از نظر اینکه با مردم بازگو کند یا نکند حالتهایی می‌تواند داشته باشد که بعضی مذموم است و بعضی ممدوح.

⛔ یکی اینکه نعمت را بازگو کند ولی در مقام مفاخره و برای به رخ مردم کشیدن و برای اینکه بگوید: منم که چنین هستم. اینجا جایی است که نباید نعمت را بازگو کرد؛ یعنی اگر گفتنش سبب می‌شود که دیگری در خود احساس حقارت کند، نباید گفت. آنجا که ذکر نعمت مفهوم تحقیر دارد نباید گفت.

⛔حالت دوم عکس حالت اول است. بعضی با «دارم دارم» می‌خواهند مردم را آزار بدهند و اذیت کنند و از جاده اخلاص و حقیقت خارج شوند، بعضی دیگر با «ندارم ندارم».

❌خدا به او نعمتی داده ولی دلش نمی‌خواهد دیگران بفهمند و همیشه کتمان می‌کند. مثل افرادی که مرتب دلشان می‌خواهد ترحم دیگران را نسبت به خودشان برانگیزند؛ سالم است مرتب آه میکشد و ناله می‌کند. این، عمل زشتی است، بلکه یک نوع گناه است.

❌ خدا به تو سلامت داده، بگو سالمم، چرا بیخود آه میکشی؟! می‌توانی با قد راست حرکت کنی، چرا خودت را خم می‌کنی؟! چرا خودت را بیش از مقداری که شکسته هستی شکسته نشان می‌دهی؟! چرا خودت را بیش از مقداری که پیر هستی پیر نشان می‌دهی؟! چرا بیش از مقداری که فقیر هستی فقیر نشان می‌دهی؟! چرا نعمتهای خدا را مخفی می‌کنی برای اینکه ترحم دیگران را به خودت جلب کنی؟! به خدا اعتماد نداری؟! اینجا جای این است که انسان تحدث به نعمت بکند و بگوید: «الحمد لله ما داریم و احتیاج نداریم، خداوند به ما داده». اگر انسان احتیاج ندارد یا در یک حد معین احتیاجندارد و بعد این را مخفی کند و خودش را به صورت محتاج یا محتاج‌تر از حدی که محتاج است نشان بدهد، این یک گناه است.

❌ اینجاست که دستور می‌دهد: وَ أمّا بِنِعْمَةِ رَبِّک فَحَدِّثْ بازگو کن نعمتی را که خدا به تو داده، کتمان نکن از مردم، نعمت خداست و خدا دوست دارد که وقتی نعمتی به کسی می‌دهد مردم بدانند که خدا او را مورد نعمت قرار داده

منبع:آشنایی باقرآن ج ۱۳
#استادمطهری

“امروز اگر شما بانوی نخبه‌ی اسلامی تلاش كنید كه هویت اسلامی را به زن مسلمان برگردانید، بزرگترین خدمت را به امت اسلامی و به بیداری اسلامی و به عزت و كرامت اسلامی كردید.”

?امام خامنه ای حفظه الله ۱۳۹۱/۰۴/۲۱

?لِکَيْلا تَأْسَوْا عَلي‏ ما فاتَکُمْ وَ لا تَفْرَحُوا بِما آتاکُمْ وَ اللَّهُ لا يُحِبُّ کُلَّ مُخْتالٍ فَخُورٍ

? تا بر آنچه از دست شما رفت تأسف نخورید ، و بر آنچه به شما داده شادمانی ( بی جا ) نکنید ، و خداوند هیچ متکبر فخرفروشی را دوست ندارد.

پیام ها:

1- حوادث، هدفدار است. ما أَصابَ مِنْ مُصِيبَةٍ … لِكَيْلا تَأْسَوْا عَلى‌ ما فاتَكُمْ‌ …

2- نعمت‌ها از خداوند است، «آتاكُمْ» ولى سلب نعمت به خداوند نسبت داده نشده است. «ما فاتَكُمْ»

3- علم به آثار و اهداف حوادث، سبب آرامش است. فِي كِتابٍ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَبْرَأَها …

لِكَيْلا تَأْسَوْا

4- خداوند از ثبت حوادث در لوح محفوظ خبر داده تا بندگان غصّه نخورند و مغرور نشوند. لِكَيْلا تَأْسَوْا … وَ لا تَفْرَحُوا

5- غم و شادى طبيعى بد نيست، اندوه خوردن بر گذشته‌ها و يا سرمست شدن به داشته‌ها مذموم است. لِكَيْلا تَأْسَوْا … وَ لا تَفْرَحُوا

6- كسى كه از مقدّرات الهى غافل است، گمان مى‌كند فضيلتى دارد كه خداوند به خاطر آن به او نعمت داده و لذا بر ديگران فخر مى‌فروشد. «مُخْتالٍ فَخُورٍ»

7- خيال‌هاى درونى، مقدّمه فخر فروشى‌هاى بيرونى است. «مُخْتالٍ فَخُورٍ»

منبع:تفسیر نور استاد قرائتی /سوره ملارکه حدید آیه ۲۳