اگر پذيرفتيد که ستم بايد باشد و اگر به حکومت جهاني توحيدي فکر نکرديد، قرآن و روايات را در خدمت توجيه حاکميت ستم قرار مي دهيد، در حالي كه بايد فراتر از عصر فکر کرد. شما ببينيد چه کساني بودند که از پيروزي انقلاب اسلامي شوکه نشدند؟ آنهايي که به بعد از انقلاب اسلامي فکر مي کردند.
من گاهي آدم هايي را مي ديدم که حسرت دورانديشي و تيزبيني آنها را مي خوردم. مثلا امثال شهيدبهشتي(رحمة الله عليه) واقعاً يک آدم هاي عجيبي بودند؛ هميشه مي دانستند که خدا براي بعد، يک ذخيره اي برايشان گذاشته است و به آن فکر مي کردند و هميشه هم مي ديديد که موفق بودند. مسئله جنگ، در ابتدا به قدري وحشتناک بود که همه مي گفتند: همه چيز رفت!

امام(رحمة الله عليه) همان شب اول - که در بيمارستان قلب بستري بودند- فرمودند: يک ديوانه اي آمده و سنگي انداخته و فرار کرده است؛ کسي که در جريان بود ولي ايمان نداشت، مي گفت: حاج آقا را نگاه کن! عراقي ها آمده اند وفرودگاه مهرآباد را هم زده و رفته اند، آقا مي گويد ديوانه اي آمده سنگي انداخته و رفته است. حالا کدامشان درست مي گفتند و مي گويند؟ آن روشنفکراني که بعد را نمي بينند و ظاهر قضيه را مي بينند و مي گفتند چيزي نماند، يا كساني كه همواره متوجه آن آيندة اميدبخش براي زندگي ديني هستند؟
اين است که نگاه به نهضت امام زمان(عج) يعني بايد هميشه به فراتر از عصر و زمانه فکر کنيم و افراد پيروز هم هميشه اين دسته از افرادند. شما ببينيد گاهي جوّ كلي مردم مي گويد که ديگر فايده ندارد، کسي ديگر به روحانيت اعتنايي نمي كند و اسلام هم رفت… . مطمئن باشيد اگر اين ها فكر خود را تغيير ندهند، در زندگي به گمراهي مي افتند؛ چون گرفتار جوّ موجود مي شوند. اما اگر کسي متوجه باشد که نه؛ جريان چيز ديگري است و فراتر از عصر، فکر کند، اين فرد چيزهاي ديگري مي بيند.

منبع:مبانی معرفتی مهدویت

راز دست يابي به کرامت، نزديکي به فرهنگ اهل البيت(ع) است. دوري از آن ها آنچنان انسان را پست مي کند که منجر به اعمال غير قابل تصوري مي شود که شما در اعمال معاويه و مروان بن حکم و امثال آن ها مي يابيد.
هرکس و هر جامعه اي به اندازه اي که به صاحبان اصلي کرامت متصل است از پستي و فرومايگي و حقارت و تحقيرِ همديگر نجات مي يابد. تا به صاحبان اصلي کرامت نزديک نشويم معني کرامت را نمي فهميم. براي بنده سؤال بود که چگونه علامه ي طباطبايي«رحمة الله عليه» اينچنين دقيق مسائل را مي فهمند، بعد متوجه شدم که ايشان قرآن را مي فهمد و طبق قرآن بقيه ي مسائل را ارزيابي مي کند، يعني به چشمه ي انديشه چشم دوخته و بر آن اساس در ساير امور فکر مي کردند.
روايت مورد بحث مي فرمايد:

خداوند اهل البيت(ع) را در مقام کرامت خاص قرار داده است. پس اولاً:

هرکس بخواهد به حقيقت دست يابد بايد با اهل البيت(ع) مرتبط شود.

ثانياً: بايد همين را انتظار داشت که افراد دون مايه چنين انسان هاي کريمي را برنتابند و انواع تهمت ها را به آن ها بزنند تا حقارت خود را جبران کنند.

در همين راستا استکبار جهاني با نظام اسلامي مقابله مي کند و يا عوامل داخلي استکبار به صادق ترين مسئولان نظام تهمت دروغ مي زنند، اين ها در واقع با کرامت انساني سر جنگ دارند. اگر شما متوجه اين قاعده باشيد جايگاه بسياري از تهمت هايي را که به ائمه(ع) و علماء بزرگ زده اند مي شناسيد و به راحتي ريشه ي بسياري از تهمت هايي را که راديوهاي بيگانه به مسئولان نظام اسلامي مي زنند مي فهميد. عمده آن است که متوجه باشيم انسان هاي پست با کرامت ها مقابله مي کنند و براي مقابله ي خود صدها پوشش به وجود مي آورند. ما نبايد مشغول آن پوشش ها باشيم، بايد ماوراء پوشش ها ريشه ي مخالفت ها را بشناسيم تا فريب آمارها و سندهاي قلابي را نخوريم. هنر ما بايد اين باشد که کليدهايي داشته باشيم که بتواند قفل فريب کاري هاي انسان هاي دون مايه را بگشايد.

و آن چيزي نيست جز درک جنگ بين پستي ها با کرامت ها و به همين جهت ملاحظه مي فرمائيد مسئولان نظام اسلامي ماوراء تهمت ها، با عزت تمام به کار خود ادامه مي دهند، چون توانسته اند معني کرامت را در خاندان پيامبر(ع) پيدا کنند و نه در آنجايي که استکبار القاء مي کند.

حضرت امام خميني(رض) با نظر به صاحبان کرامت کار خود را ادامه دادند که اين چنين شرافتمندانه زندگي کردند و بزرگورانه رحلت نمودند، به طوري که دشمنان ايشان اقرار کردند او همه ي جلالت و بزرگي را با خود به همراه داشت. و خودفروختگان استکبار به هنرمندان انتقاد داشتند که چرا در رحلت حضرت امام خميني(رض) هنر خودشان را در نشان دادن جلالت و کرامت او صرف کردند، در حالي که اگر هنرمند نتواند آن زيبايي بزرگ را به نمايش در آورد ديگر هنرمند نيست.

منبع:امام و مقام تعلیم به ملائکه

چند چيز است که در تربيت جوانان نقش فوق العاده اي دارد:

اول؛ مادري که رفيق فرزندانش باشد. خدا مي داند مادري که با فرزندان خود رفيق باشد چه برکتي است. همه ي مادران دلسوز فرزندانشان هستند، ولي عده ي کمي از مادران رفيق فرزندان خود مي باشند. اين رفاقت به اندازه ي تمام گنج هاي عالم در اصلاح رفتار کودکان ارزش دارد.

از جمله عوامل ديگري که در اصلاح روان و رفتار کودکان و جوانان خيلي ارزش دارد، همسايه هاي خوب هستند، که عامل محبت و نشاط زيادي بين انسان ها خواهند بود. در روايتي از رسول خدا (ص) هست که خدا آنقدر در مورد همسايه سفارش کرد که فکر کردم از همديگر ارث مي برند. اين سخنان نشان مي دهد رعايت همسايه و توجه به آن ها منشأ برکات معنوي براي انسان خواهد بود

و هرچه بستر اين ارتباط بهتر محقق شود زمينه ي تعالي انسان ها بهتر فراهم مي گردد و عملاً در شرايطي که همسايه ها نسبت به همديگر محبت داشته باشند زمينه ي ارتباط بهترشان در مسجد فراهم مي گردد و سرعت تعالي آن ها بيشتر مي گردد. به همين جهت در روايات ما نقش مسجد در وسعت دادن به اعمال عبادي به نحو چشم گيري مدّ نظر قرار گرفته است.

مساجد محلي است که متدينين همديگر را شناسايي مي کنند و به وجود هم دل گرم مي شوند، و فضاي محل با غلبه امور معنوي ادامه ي حيات مي يابد، و در اُنس مؤمنين با همديگر پريشان حالي موجود در دنياي غرب به جامعه اسلامي سرايت نمي کند.

منبع:فرزندم اینچنین باید بود

امام صادق علیه‌السلام فرمود: « اَلْمَعْرُوفُ زَكَاةُ اَلنِّعَمِ وَ اَلشَّفَاعَةُ زَكَاةُ اَلْجَاهِ وَ اَلْعِلَلُ زَكَاةُ اَلْأَبْدَانِ وَ اَلْعَفْوُ زَكَاةُ اَلظَّفَرِ وَ مَا أَدَّيْتَ زَكَاتَهُ فَهُوَ مَأْمُونُ اَلسَّلَبِ[1] = احسان، زكات نعمت هاست؛ و شفاعت، زكات مقام؛ و بيماري ها زكات بدن؛ و گذشت، زكات پيروزي است؛ و هر آنچه كه زكاتش پرداخت شود، از دست رفتنش آسودگي باشد.»

کار خیر و احسان به دیگران، زکات نعمت است. اگر نعمتی نصیب شما شد، اولین چیزی که انسان باید به آن فکر کند، این است که چقدر از آن، سهم دیگران است. اگر شرف، عزت، آبرو، معلومات، سواد، معنویت و پول و هر چه که هست و هر چه که نصیب انسان می شود، باید ببینیم چقدر از آن باید خارج شود و به دیگران برسد. مثل آدم بدهکاری که تا پول دستش می آید می گوید، چقدر از آن را باید قسط بدهم. کسی که با روح زکات آشناست، می داند که اگر هر چه دارد را نگه دارد و همه چیزش را خودش مصرف کند، می بازد.

آن چیزی که به دیگران می دهیم، ماندنی است و آنچه که نزد ما می ماند از بین می رود: «مَا عِنْدَكُمْ یَنْفَدُ وَمَا عِنْدَ اللَّهِ بَاق ٍ[2]= آنچه پیش شماست، تمام مى ‏شود و آنچه پیش خداست پایدار می ماند».

دریافت دو اسم، در ازای عطا و بخشش به دیگران

اگر در میان اسم های الهی به «جود» و «کرم» دقت کنیم، می بینیم که هر چه انسان جود و کرم بیشتری داشته باشد، نه تنها چیزی از او کم نمی شود، بلکه بر این صفت افزوده می شود. نمونه اش خود خداست.

وقتی در دعای افتتاح می خوانیم: «وَ لا تَزِیدُهُ [یَزِیدُهُ‏] کَثْرَةُ الْعَطَاءِ إِلا جُودا وَ کَرَما= و بخشش بسیارش، جز جود و كرم بر او نیفزاید»، یعنی دارد به دست ما این قاعده را می دهد که تو هم می توانی در جود و کرم، شبیه خدا شوی. یعنی هر چقدر که از تو خارج شود و به دیگران برسد، هر چیز مادی یا معنوی فرقی نمی کند، وقتی تو می توانی از آن بگذری و به دیگران عطا کنی، در عوض آن، به تو، دو اسم اضافه می شود. دو راه به سوی خدا برایت باز می شود و دو صفت از صفات خدا نصیبت می شود. یکی جود و دیگری کرم. مثل سوخت بنزین می ماند که شما هرچقدر پایت را بیشتر روی پدال گاز فشار می دهی، سرعتت بیشتر می شود و بنزین مصرفش بیشتر می شود و هر چقدر بنزین بیشتری مصرف کنی، زودتر می رسی.

استاد محمد شجاعی/بحث احسان

امیر المؤمنین (علیه السلام ) می فرمایند :” الهی انه و من لم یشغله الولوع بذکرک و لم یضبح سفر بقربک کانت حیاته علیه میته و میتته علیه حسرتا ” محبوبم، اله من، کسی که شیفتگی به ذکر تو، او را از کار های دیگر مشغول نکند، (بی رغبت و بی حال است ) بار سفرش را برای رفاقت و نزدیک تر شدن به تو نبسته باشد. زندگی اش مرگ است و مرگش هم حسرتش می شود.

این روایت مبنای قشنگی است و حد ما را مشخص می کند. که چه قدر از حیات انسانی بهره مند هستیم. بخش کودک عزیز روان ما زنده است یا خیر، قوی است یا ضعیف. و همچنین اگر انسان بخواهد در آخرت شفاعت نصیبش شود باید در دنیا شفع شود (جفت شود ). شفاعت آخرت معلول شفاعت در دنیا است. اگر در این دنیا افتراق باشد هرگز در آخرت وصلی صورت نمی گیرد. تلاش برای وصل باید در دنیا صورت بگیرد .در آخرت دیگر راهی برای وصل نیست.

راه کاری برای رفع مشکلات

یکی از اولیاء توصیه فرمودند برای تسهیل کلیه کارهای دنیایی و اخروی روزانه ده بار دعای الهی عظم البلاء… را بخوانید و سپس دعای آل یاسین را بخوانید.

استاد محمد شجاعی/بحث یاد خدا