«تن» انسان در قبضه «من» انسان است و در حقيقت انسان دخالت ندارد ولي آنچنان آن دو با همديگر متحد شده اند كه تن از حالات نفس متاثر مي شود و عملاً به نحوي ظرف ظهور باطن خود يعني من خواهد بود.
از اين جا نيز روشن مي شود که «تن» انسان، يك حقيقت غيبي به نام «من» دارد که در قبضه ي آن است و آينه ي نمايش بعضي از احوالات آن مي باشد.
ابتدا حالاتي براي «من» پيش مي آيد و سپس در «تن» ظهور پيدا مي نمايد و آن تن حکايت از حالات حقيقت باطني خود مي کند.

مثلاً حالتي به نام خشم براي «منِ» انسان پديد مي آيد و بعد آن حالت به صورتي خاص که تن ظرفيت آن را دارد در «تن» ظهور مي كند و شما با درهم رفتنِ چهره طرف، خبر از ناراحتي نفس او پيدا مي کنيد

#آشتی_با_خدا
#استادطاهرزاده