در این ایام بچه‌ها راه می‌افتادند برای عرض تبریک و از سنگر فرماندهان شروع می‌كردند و بعد به سنگرهای مجاور می‌رفتند؛ در حالی كه همه باهم می‌گفتند: برادرا برادرا عید شما مبارک، اهل سنگر هم جوابی می‌دادند؛ یا چیزی به شوخی می‌گفتند و از میهمانان دعوت می‌كردند كه به داخل سنگر آن‌ها بروند تا پذیرایی بشوند.

سنت «هفت سین» چیدن عید را بعضی‌ها حفظ كرده بودند؛ منتها با همان رنگ و صبغه جنگی آن، به‌طوری که در سفره هفت سین وسایلی مانند؛ مین «سوسكی»،‌ مین «سبدی» سیم تله، سیم چین، سیم خاردار، سرنیزه، سی چهار (c4) كه نوعی خرج و مواد منفجره غیر حساس بود و یا در مواردی سوزن اسلحه، سیمینوف،‌ سنبه و سنگر را هم به عنوان مواردی از هفت سین ذكر كرده‌اند كه در جای دیگر معمول بوده است.

حسین مرادی شاعر خوش ذوق قزوینی در خصوص هفت سین جبهه شعری سروده است که در ادامه می خوانیم:

بچه‌ها تحویل سال، یادش بخیر شلمچه

چیده بودیم تو سفره، سربند و یک سرنیزه

بچه‌ها خیلی گشتن، تو جبهه سیب نداشتیم

به جای سیب تو سفره، کمپوتشو گذاشتیم

تو اون سفره گذاشتیم، یه کاسه سکه و سنگ

سنبه به‌جای سنجد، یه سفره رنگارنگ

اما یه سین کم اومد، همه تو فکری رفتیم

مصمم و با خنده، همه یک صدا گفتیم

به‌جای هفتمین سین، تو سفره سر میزاریم

سر کمه؛ هرچه داریم، پای رهبر میزاریم

? تقریظ رهبر انقلاب بر کتاب “عصرهای کریسکان” منتشر شد.

? بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم
?بسیار جذّاب تهیّه شده است؛ هم خود سرگذشت این جوان آزاده‌ی کُرد جذّاب است و هم نوع نگارش صریح و کوتاه و بی‌حاشیه‌ی کتاب. با اینکه نیروهای مبارز کُردِ طرف‌دار جمهوری اسلامی را از نزدیک دیده و شناخته‌ام، آنچه از فداکاری‌های آنان در این کتاب آمده، برایم کاملاً جدید و اعجاب‌آور است. نقش مادر و همسر هم حقّاً برجسته است. دلاوری و شجاعتِ راوی و خانواده‌اش ممتاز است و نیز برخی عناصر دیگر کُردی که از آنان نام برده شده است. در کنار این درخشندگی‌ها، رفتار قساوت‌آمیز و شریرانه‌ی کسان دیگری که بدروغ از زبان مردم شریف کُرد سخن میگفتند نیز بخوبی تشریح شده است. کتاب جامعی است؛ تاریخ، شرح حال، شناخت قوم کُرد، شناخت حوادث تلخ و شیرین منطقه‌ی کردی در اوایل انقلاب ..
? در آذر ۹۹ مطالعه شد.

? رهبر انقلاب:
اگر علما نبودند و انگیزه دینی نبود قطعا نهضت ملی شدن صنعت نفت پیش نمی رفت این را همه بدانند.

? روش زندگی سعادتمند در کلام #امام_سجاد (ع)

حضرت ابو جعفر، امام محمد باقر صلوات اللّه و سلامه عليه حكايت فرمايد:
روزى پدرم؛ حضرت زين العابدين عليه السّلام به همراه عدّه اى از دوستان به اطراف شهر مدينه ، جهت تفريح و استراحت رفتند، كه من نيز با ايشان همراه بودم .
چون سفره غذا گسترانيده شد و افراد آماده خوردن طعام شدند، ناگاه آهوئى در آن نزديكى عبور كرد، پدرم امام سجّاد عليه السّلام خطاب به آهو كرد و فرمود:
اى آهو! من علىّ بن الحسين بن علىّ بن ابى طالب هستم و مادرم فاطمه زهراء عليهاالسّلام ، دختر رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله مى باشد، نزديك ما بيا و با ما هم غذا شو.
آن گاه ، آهو جلو آمد و كنار سفره همانند ديگر دوستان نشست و مشغول خوردن غذا شد.
پس از گذشت لحظه اى ، يكى از افراد اشاره اى كرد و آهو را ترساند؛ وقتى آهو خواست فرار كند، پدرم اظهار نمود:
آن حيوان را نترسانيد چون كه در پناه من قرار گرفته است و سپس به آهو خطاب كرد و فرمود: نترس ، تو در پناه من هستى و كسى با تو كارى نخواهد داشت .
و آهو با آسودگى خاطر مشغول خوردن غذا شد، كه اين بار يكى ديگر از افراد دستى بر پشت آهو كشيد و آهو پا به فرار گذاشت .
پدرم امام سجّاد عليه السّلام به كسى كه دست بر كمر آهو كشيد و آن را ترساند، فرمود: تو مرا نزد آهو سبك و ضايع كردى و تو سبب شدى كه آهو از ما سلب اعتماد كند.
و سپس افزود: من ديگر با تو سخن نخواهم گفت و متوجّه باش كه براى اين حركت ناشايسته ات ضرر خواهى ديد.
و پس از مدّتى آن شخص با شتر خود به اطراف مدينه رفته بود، كه شتر او فرار كرد و مردم هر چه كردند، نتوانستند شتر او را به منزلش باز گردانند.(1)

1- إ ثبات الهداة : ج 3، ص 39 و 40.

منبع:

چهل داستان وچهل حدیث از امام سجاد علیه السلام ، حجت الاسلام والمسلمین عبدالله صالحی