خاطره ای از همسر شهید عبدالحسین برونسی

✅بعد از شهادت عبدالحسین، زینب زیاد مریض می شد. یک بار
بدجوری سرما خورد وبه اصطلاح سینه پهلو کرد. شش، هفت ماهش
بیشتر نبود.

? چند تا دکتر برده بودمش، ولی فایده ای نکرد. کارش شده بود
گریه، بس که درد می کشید. یک شب که حسابی کلافه شده بودم، خودم
هم گریه ام افتاد. زینب را گذاشتم روی پایم. آن قدر تکانش دادم وبرایش
لالایی خواندم تا خوابش برد.

? خودم هم بس که خسته بودم، در همان حالت نشسته، چشم هایم گرم خواب شد.

یک دفعه عبدالحسین را توی اتاق دیدم، با صورتی نورانی وبا لباس های
نظامی. آمد بالای سر زینب. یک قاشق شربت ریخت توی دهانش. به من
گفت:

«دیگه نمی خواد غصه بخوری، ان شاءاالله خوب می شه.»

?در این لحظه ها نه می توانم بگویم خواب بودم، نه می توانم بگویم
بیداربود. هرچه بود عبدالحسین را واضح می دیدم. او که رفت، یک دفعه
به خودم آمدم. نگاه کردم به لب های زینب، خیس بود. قدری از شربت
روی پیراهنش هم ریخته بود.

?زینب همان شب خوب شد. تا همین حالا، که چهارده، پانزده سال می
گذرد، فقط یک بار دیگر مریض شد. آن دفعه هم از امام رضا- علیه السلام-
شفا گرفت.

منبع:کتاب سالکان ملک اعظم

?انسان در ناحیه روح و ضمیر عینا مانند بدن محتاج به تغذّی است.

⭕ اگر به بدن غذا نرسد لاغر می‌شود و اگر مدتی نرسیدن غذا ادامه پیدا کند، بدن می‌میرد و از بین می‌رود.

⭕ اگر به روح نیز غذا نرسد لاغر و ناتوان می‌شود و اگر نرسیدن غذا برای همیشه ادامه پیدا کند، روح می‌میرد.

⭕ غذای روح البته از جنس گندم و برنج و روغن نیست، غذای روح علم و عشق و امید و ایمان است.

⭕ اشتباه اصلی فرزند آدم که در جست و جوی سعادت جان به لب رسانیده همین است که تشنگی و احتیاج روح را می‌خواهد با سیر کردن جسم و بدن تأمین کند، یعنی جست و جوی امر محالی را می‌کند. درست مثل این است که یک نفر گرسنه باشد و برای سیر شدن او به یک نفر دیگر نان بدهیم :

?گر خورد نان این، نگردد سیر

? آن ور کشد بار این، نگردد آن گران

☘️آری، آنچه احتیاج روح را رفع می‌کند و به او قوّت و نیرو می‌بخشد، آرامش و اطمینان می‌دهد، ماده و مادیات نیست، معنویات است.

?منبع:کتاب حکمتهاواندرزهای استاد مطهری

#شهیدسیدمحمدحسن بنی سعید

“هرگاه در نماز حضور قلب نداشتيد بعد از آن يك صفحه قرآن بخوانيد.”

حضرت علی (علیه السلام):

به سبب غيبت مهدي(صلوات الله علیه) سردرگمي به وجود مي آيد که گروهي گمراه مي شوند و گروهي ديگر بر هدايت مي مانند.

? بحارالانوار،ج ۵١، ص١١٨

?آیت الله حائری شیرازی?

آیت الله حائری شیرازی رحمه الله علیه:

ازاذان گفتن غافل نباشید. اول ظهر که شد بروید بایستید و اذان بگویید. نه اینکه همیشه اذان رادیو را باز کنید. اذان شما یک اثر دیگری دارد. باید صدای اذانتان در #دانشگاه بلند شود. از این عارتان نشود که مثلا بگویند این هم دارد اذان می گوید. بروید پشت دانشکده بایستید و اول وقت، اذان بگویید.

مخصوصاً یک جایی که آدم برای خدا کِنِف می شود [ارزشش بیشتر است]. جاهایی که به آدم بارک الله و احسنت می گویند، این می‌تواند آدم را جهنمی کند؛ اما جایی که به آدم فحش می دهند ممکن است انسان را بهشتی کند. شما اذان را فراموش نکنید. خدا رحمت کند نواب صفوی را. دستور داده بود به فدائیان اسلام که وقتی اذان شد، هرجا که بودید اذان بدهید. این ها در هر خیابانی که بودند، اول اذان ظهر که می شد هرکدامشان پشت یک مغازه ای یا پشت هر جا که بودند صدای اذانشان بلند می شد.

شما کارهای مبارزه با بی حجابی را به طور #غیر_مستقیم می توانید انجام دهید. بوی اسلام که آمد، بوی اذان که آمد، صدای اذان که بلند شد، یک عده بلند می شوند و می روند وضو می‌گیرند و نماز می خوانند. شما می‌خواهید مسئله حجاب را با گفتن حل کنید، توی روی خودش بگویید و حل کنید [اما این خیلی جواب نمی دهد]. این گل را با دست باز نمی کنند، [اگر غنچه گل را با دست باز کنند]، گل دیگر گل نمی شود، گل را باید گذاشت تا خودش باز شود. این امور را باید آبش بدهی، هوایش را درست کنید؛ خودش به موقع باز می شود.