یکی دیگر از عالمان نامی و مراجع بزرگوار شیعه که منشاء خدمات بسیاری شدند و زحمات بسیاری برای تعالی مکتب برحق شیعه و اعتلای حوزه علمیه کشیدند حضرت آیت الله العظمی مرعشی نجفی(ره) می باشند .

یکی از ویزگی های ایشان اهتمامشان به اقامه نماز به ویژه نماز صبح در اول وقت بود و ایشان کسی است که نماز جماعت صبح درحرم حضرت معصمه سلام الله علیها را بنیان گذاردند،خود ایشان در یادداشتی این گونه می فرمایند: «هنگامی که در قم سکونت کردم (1343) صبحها در حرم حضرت معصومه (س) اقامة نماز جماعت نمی‎شد و من تنها کسی بودم که این سنت را در آنجا رواج دادم و از شصت سال پیش به این طرف صبح زود و پیش از باز شدن درهای حرم مطهر و زود‎تر از دیگران می‎رفتم و منتظر می ایستادم.

در زمستانها بیلچه‎ای کوچک به دست می‎گرفتم و راه خود را به طرف صحن باز می‎کردم تا خود را به حرم برسانم.

در آغاز خود به تنهائی نماز می‎خواندم. تا پس از مدتی یک نفر به من اقتدا کرد و پس از آن افراد دیگر هم آمدند و به این ترتیب نماز جماعت را در حرم آغاز کردم»

از تمام ایران برای استفاده از درس ملا صدرا به شیراز می رفتند و استاد شاگردی نمی پذیرفت مگر این که چهار شرط را بپذیرد و عمل نماید :

الف – این که شاگرد در صدد مال نباشد مگر به اندازه تحصیل معاش
ب- در صدد تحصیل مقام نباشد
ج – معصیت نکند
د –تقلید ننماید ( مجتهد باشد )

(ملا صدرا فیلسوف بزرگ ..ص 18 – سیمای فرزانگان ص 36 )

در عالم کودکی به مادرم قول دادم
که تا همیشه هیچ کس را بیشتر از او دوست نداشته باشم.
مادرم مرا بوسید.
و گفت : نمی توانی عزیزم !
گفتم : می توانم ، من تو را از پدرم و خواهر و برادرم بیشتر دوست دارم .
مادر گفت : یکی می آید که نمی توانی مرا بیشتر از او دوست داشته باشی .
نوجوان که شدم دوستی عزیز داشتم .
ولی خوب که فکر می کردم مادرم را بیشتر دوست داشتم .
معلمی داشتم که شیفته اش بودم ولی نه به اندازه مادرم !
بزرگتر که شدم عاشق شدم ، خیال کردم نمی توانم به قول کودکی ام عمل کنم .
ولی وقتی پیش خودم گفتم ؛
کدامیک را بیشتر دوست داری باز در ته دلم این مادر بود ، که انتخاب شد.
سالها گذشت و یکی آمد ، یکی که تمام جان من بود .
همانروز مادرم با شادمانی خندید و گفت دیدی نتوانستی !
من هرچه فکر کردم او را از مادرم و از تمام دنیا بیشتر می خواستم ،
او با آمدنش سلطان قلب من شده بود .
من نمی خواستم و نمی توانستم به قول دوران کودکیم عمل کنم .
آخر من خودم مادر شده بودم .

فرزندی از پدر قیمت زندگی را پرسید.پدرسنگى زیبا به او داد و گفت بردار و ببر بازار، ببین مردم چقدر می خرند؛ اگر قیمت را پرسیدند، هیچ نگو، فقط دو انگشتت را ببر بالا.سنگ را به بازار برد. سنگ را دیدند و قیمت پرسیدند.کودک دو انگشتش را بالا آورد؛ گفتند دو هزار تومان! نزد پدرش بازگشت و ماجرا را گفت؛ پدر به او گفت این بار برو در بازار عتیقه فروشان، آنجا وقتی کودک دو انگشتش را بالا برد عتیقه فروش گفت: دویست هزار تومان!این بار هم کودک نزد پدر بازگشت و ماجرا را تعریف کرد. پدر به او گفت:این بار به بازار جواهرفروشان و نزد فلان گوهرشناس برو . وقتی دو انگشتش را بالا برد آن گوهر شناس گفت دو میلیون تومان!آن کودک باز ماجرا را برای پدر تعریف کرد. پدر گفت: فرزندم! حالا فهمیدی که قیمت زندگی چند است ؟"مهم است که گوهر وجودت را کجا وبه چه کسی بفروشی"…

دنیا نمی‌تواند انسان را از شیرینی و لذت سیراب کند؛ اگر یک وقتی بتواند خوشی به انسان برساند با همان خوشی به انسان صدمه نیز خواهد زد. دنیا این‌گونه طراحی شده و نمی‌شود سنت‌های خدا را تغییر داد. وقتی می‌خواهیم از دنیا بیشتر از حدش لذت ببریم به گناه می‌افتیم، دست‌آخر هم دست ما خالی خواهد ماند.