☀️ *«فدک»؛ مفهومی نمادین/ مسئله در دیدگاه حضرت زهرا، مطالبه زمین و خانه نبود؛ بلکه مسئلۀ اسلام و کفر و ایمان و نفاق بود*

شهید آیت‌الله صدر در کتاب فدک در تاریخ:
?کسی که به‌دقت در ماجرای فدک و تحولات و گونه‌های مبارزاتی آن می‌نگرد، تنها درخواست یک زمین را در آن نمی‌بیند؛ بلکه مفهومی گسترده‌تر از اینها در ذهنش تجلی می‌یابد که هدفی را در دل خود دارد که برانگیزانندۀ یک انقلاب است و در پی بازپس گرفتن قدرت غصب‌شده و حاکمیت ازدست‌رفته و شکوه بزرگ و به راه آوردن امتی است که به قهقرا بازگشته بودند.

?بر این‌اساس، فدک مفهومی نمادین دارد که به معنایی بزرگ اشاره می‌کند و مقصود از آن، فقط همان قطعه‌زمین غصب‌شده در حجاز نیست. و همین معنای نمادین فدک بود که آن مبارزه را از یک دادخواهی عادی با افقی محدود و دایره‌ای تنگ، به انقلابی با قلمروی وسیع و آفاقی گسترده تبدیل نمود.

?هر یک از مستندات تاریخی مسلّم در این موضوع را که می‌خواهید بررسی کنید. آیا ستیزی مادی یا اختلاف درباره فدک به‌معنای محدود و واقعیت کم‌دامنه آن را می‌بینید؟! آیا مسابقه‌ای را شاهد هستید که برای دستیابی به محصولات آن زمین درگرفته است؟! محصولاتی که هرقدر هم در برآورد آن، مبالغه و اغراق شود، بازهم آن‌قدر نیست که دو طرف، ارزشی برایش قائل بوده باشند.

?هرگز چنین نیست! این دادخواهی، قیامی بر ضد بنیان‌های حکومت بود؛ فریادی بود که فاطمه می‌خواست با آن، بنیادی را که سنگ‌بنای تاریخ بعد از سقیفه بود، از جای برکند. برای اثبات این سخن،‌ کافی است به خطبۀ حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها در مسجد و در برابر خلیفه و پیشاپیش آن جمع انبوه مهاجران و انصار نظر بیفکنیم که بیش از هرچیز بر مدار ستایش علی و تحسین مواضع جاودان وی در اسلام و اثبات حق اهل‌بیت می‌چرخد.

?حضرت زهرا در این خطبه اهل‌بیت را وسیله‌های رسیدن به خدا در میان بندگان، برگزیدگان ویژه خدا، جایگاه قداست الهی، حجت غیبی او و وارثان خلافت و حکومت پیامبرانش می‌شمرد و همچنین مسلمانان را توجه می‌بخشد که به نگون‌بختی دچار گشته‌اند، نسنجیده تصمیم گرفته‌اند، به دوران پیشینیانشان بازگشته‌اند، در پی سراب رفته‌اند و کار را به‌دست نااهل سپرده‌اند. این خطبه از فتنه‌ای که مردم به آن درافتاده‌اند و از انگیزه‌هایی که باعث شد کتاب خدا را کنار نهاده و با حکم آن در مسئله خلافت و امامت به مخالفت برخیزند، سخن می‌گوید.

?پس مسئله، میراث و هدیه [نبوی] نبود، مگر به همان اندازه که این دو، با موضوع سیاست کلان، پیوند می‌یافت. مسئله در دیدگاه حضرت زهرا، مطالبه زمین و خانه نبود؛ بلکه از نگاه او مسئله، مسئله اسلام و کفر، ایمان و نفاق، و تعیین صریح و شورا بود.

دفترخاطره کودکی توست 

لهوف

کربلا درغم یک روزتو جا می گیرد…..

کوله پشتی خاکی وسنگین را از دوشش برداشت وروی تخته سنگی رها کرد.  ازصدای نفس هایش خستگی راه طولانی وطاقت فرسا شنیده می شود!

گردوغبار موها ومحاسنش ، زیبایی  ومظلومیت چهره اش را دوچندان کرده ولی از لب های خشکیده اش تشنگی موج میزند!

آفتاب طلایی ، تیز می تابد وتوانی برای ادامه نیست سربه زانو وتکیه بر سنگ، مسیر پرفراز ونشیب را درذهن مرور می کند..

 چه راه طولانی وسختی آمدم..!

چه زمانه ی سختی..!!.از ساعتی که متولد شدم..

من متولد سالی پراز سختی ودرد ورنجم..سالی که مردم از ظلم وستم بیگانگان ووطن فروشان به ستوه آمده بودند.

اما تولدم نقطه ی شروع امید ورهایی بود…!!

البته بعضی هم ازتولدم ناراحت بودند وهنوز بعد از چهل ودو سال ناراحتن.

پانزده ساله بودم که پس از آزمونهای سخت وفراز وفرودهای غم انگیز دوران ، به موفقیت جهانی بزرگی رسیدم ودر اوج نگاه ها قرار گرفتم ..همه جا از من می گفتند ومن با عزت وافتخار دربین دوستانم بودم…

از هفده سالگی به مدت هشت سال غمبارترین روزهای عمرم بود..!!

چه عزیزانی که برای حفاظت از من جان خودشون را از دست دادند تامن بمانم….!

چه خونها ریخته شد..!!

چه پدران ومادران وفرزندانی که به خاک وخون کشیده شدند تا من بمانم..!!

بغضی عجیب گلویم را می فشارد..اشک امانم نمی دهد…دلم به درد می آید..چه عزیزانی که از من محافظت کردند..جایشان خالیست!!

تابستان سال 1367 بود که اوضاع نسبت به قبل آرام تر شد ومن توانستم به سفرم ادامه بدم..باهمت وتلاش بیشتر گام بردارم .

گرچه پدرمهربانم رادرسال 1368 ازدست دادم واین بزرگترین اندوه زندگیم بود..بعداز پدرم سرپرستی منو آقایی مهربان ودلسوز وخیلی شجاع به عهده گرفت که برایم مثل پدر بود.

در تمام لحظات زندگی  با جان ودل مواظبم بوده وهست!من عاشق اوهستم..

چقدردلتنگ دوستانم هستم!! همان دوستانی که در هر جمع ومحفلی از من یاد می کنند وآرزوی سربلندی وموفقیت منو دارند ودر هرزمان ومکانی به من کمک می کنند..ودرحسرت  همه ی دوستان شهیدم هستم که برای هموار کردن  این مسیر ازجان گذشتند..

 هنوز هم آزار واذیت های دشمنان وبدخواهان هست ..کاش فقط آزار غریبه هابود..غم غربت در میان بعضی دوستان وآشنایان سنگین تره..!!

بگذریم..من وظیفه سنگینی دارم ..امانتی که به من سپردند راباید به صاحبش برسونم..

12فروردین 1358 بود که همه ی مردم جمع شدند تااین امانتی را به من بدهند..چه باشکوه بود..

چه هدیه ی زیبایی..!

چه میراث گرانبهایی..!

بااین هدیه من احساس عزت وشرافت وقدرت بیشتری داشتم..من اون روز در بالاترین قله ی افتخار بودم..همه با من دست بیعت دادند وتبریک می گفتند..راستش یاد واقعه ی غدیر افتادم….

ودیعه ی ارزشمند اون روز ،پرچم سه رنگ جمهوری اسلامی ایران  بود که باید در پایان سفر به دست صاحبش برسانم..این پرچم جان من است ومن باید با توان بیشتر به سفرم ادامه دهم…

..امروز سالروز همون جشن زیباست..سالروز جمهوری اسلامی ایران!!!

سالروز “استقلال ” وطنم..سالروز  “آزادی” وطنم..سالروز احیای  "اسلام” در وطنم..

سر از زانو برداشت.  ایستاد وبا دست راستش سایبانی بر چشم هایش زد وبه دوردست ها خیره شد..

کمی آب نوشید وباچفیه عرق ازپیشانی اش پاک کرد..

بایک دست کوله پشتی  وبا دست دیگر پرچم سه رنگ راروی دوشش گذاشت.

رفت ورفت ورفت…

باتوان بیشتر..

باقدرت بیشتر..

باگام های بلند تر..

با امید بیشتر..

سفر به سلامت انقلاب من!!! 

#دل_نوشت

🔸 شهید حاج قاسم سلیمانی 🔸

💎 بعید است صد سال دیگر هم کسی مثل آیت الله حائری شیرازی بیاید! 💎

این آیت‌الله حائری شیرازی، من فکر نمی‌کنم حوزه علمیه صد سال دیگر هم بتواند مثل این [شخص] را متولد کند. یک دانه است!
یک وقت یکی از محافظان ایشان تعریف می‌کرد که ایشان به ما گفت: «سه تا لباس کارگری بگیر و بیار و به کسی هم نگو».
سه تا لباس کارگری گرفتیم و آمدیم و با آیت الله حائری و یک نفر دیگر رفتیم سر میدان!
یک ماشین آمد و گفت: «من شما دو تا جوان را می‌خواهم، اما این پیرمرد به درد من نمیخورد». گفت: «ما هرسه تایمان باهم هستیم. ما سه تا را بُرد و با هم کارگری کردیم».
ایشان (آیت‌الله حائری) اینطور خودشان را شکستند. آدم هرچی بالاتر می‌رود، باید بیشتر خودش را بشکند. هرقدر خودش را شکست، بالاتر می‌رود. اگر باد کرد، می‌ماند. خیلی باید مراقبت کرد.
اگر انسان مقام معنوی پیدا کند، باید کاملا از آن مراقبت کند.

(بیانات شهید سلیمانی در منزل شهید لنگری‌زاده؛ کرمان | آذر ۱۳۹۶ )

 

امام صادق عليه السلام:

🍃ما مِن رَجُلٍ تَكَبَّرَ أو تَجَبَّرَ إلا لِذِلَّةٍ وَجَدَها في نفسِهِ

هيچ مردى تكبّر يا گردن فرازى نكرد، مگر به سبب احساس خوارى و حقارتى كه در خود يافت

📚 الكافی جلد2 صفحه312