پازل زیبای اندیشه دینی

امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:«فَمَنْ أَخَذَ بِالتَّقْوَى عَزَبَتْ عَنْهُ الشَّدَائِدُ بَعْدَ دُنُوِّهَا… وَ تَحَدَّبَتْ عَلَیْهِ الرَّحْمَةُ بَعْدَ نُفُورِهَا وَ تَفَجَّرَتْ عَلَیْهِ النِّعَمُ بَعْدَ نُضُوبِهَا وَ وَبَلَتْ عَلَیْهِ الْبَرَكَةُ بَعْدَ إِرْذَاذِهَا[2]= هر كه دست در دامن تقوا زند، سختیهایى كه به او نزدیك شده اند، دور گردند و رحمت حق كه از او رمیده بود، بدو روى آورد و چشمه هاى نعمت كه خشكیده بود، روان گردد و باران اندك، به وسیله بركت، قطره هاى درشت شود و ببارد.» 

«وَ تَحَدَّبَتْ عَلَیْهِ الرَّحْمَةُ بَعْدَ نُفُورِهَا=برکت پس از آنکه کاهش پیدا کرده بود، برایش سرازیر می شود.» و رحمت از وقتی که از او دور شده، بر او ببارد. یعنی انگار خدا با ما قهر کرده و حرف من را نمی شنود. انگار امام زمان به من توجهی ندارد. حضرت می گوید: هر کس اهل تقوا شد، در رحمت بر او باز می شود و یک دفعه اوضاعش خوب می شود. پس نگویید چرا الان مشکلات مالی را داریم؟ ببین با زن و بچه ات بداخلاقی دارید یا نه؟ روابط خانواده تان سرد است یا گرم؟ از سر کار می آیی به روی همسرت می خندی یا نه؟ به بچه هایت لبخند می زنی یا نه؟ کسی که به اندازه کافی نخندد، رزقش بسته می شود. اگر خنده نباشد، گریه جایش می آید. وقتی بخندی، آسمان هم می خندد. باید ببینی که آیا به اندازه کافی شوخی و خنده دارید؟ باید شاد باشید تا خدا هم به شما برکت ‌دهد.

«وَ تَفَجَّرَتْ عَلَیْهِ النِّعَمُ بَعْدَ نُضُوبِهَا» «تَفَجَّرَتْ» یعنی جوشش، جوشش نعمت ها سراغش می آید؛ بعد از اینکه نعمت ها خشکیده بود.

همه این حرفها یعنی اینکه باید تقوا داشته باشید. اگر تقوا داشته باشید، اول خدا خودش را به تو می دهد. آدم با خدا عشق می کند، خدا همه جا کنار آدم است. اول خودش را می دهد، سپس اهل بیت علیهم السلام و فرشته هایش را هم می دهد. دنیایش را هم می سازد، اینها قدرهایی است که باید انتخاب کنید.

دعا و توسل یک قدر خیلی مناسب است. توسل قدرِ بی نظیری است و دعا یک قدر بالاست. فرمودند: اگر دعا کنید، خداوند سه چیز کوچک متوسط بزرگ به شما می دهد. دعای تان را مستجاب می کند. تازه این کوچک است. یا یک چیز بهتر به شما می دهد؛ یا اصلا چیزی نمی دهد و می‌گذارد در آخرت می دهد.

امام صادق می گوید وقتی جزای دعاهای اجابت نشده مومن را در بهشت به او می دهند، می گوید: ای کاش هیچ کدام از دعاهایم مستجاب نمی شد.

استاد محمد شجاعی