?بعضي ها با روش هاي خاص تحت عنوانِ «احضار روح» شياطين را جذب مي نمايند. شياطين هم بدشان نمي آيد سربه سر اين ها بگذارند و آن ها را مشغول خودشان كنند، جز اين كه خداوند به شياطين هميشه چنين اِذني نمي دهد، مثل اين كه من الآن اگر بخواهم از تصوّرات و حالات قلبي شما مطّلع شوم، خداوند به راحتي چنين اِذني را به من نمي دهد، كساني مي توانند درون افراد را بخوانند كه محرم خدا هستند، خدا اَسرار را به كسي مي دهد كه تمام وجودش توجّه به حق است و نه توجّه به اَسرار.

? كسي كه مي خواهد دنبالِ سرّ برود، هيچ وقت سِرّ به دست نمي آورد. گاهي خداوند به بنده اي به جهتي خاص نعمت هايي را مي دهد، امّا آن بنده دنبال آن نعمت ها نيست.
⭕پس شما اين اصل را بدانيد كه خداوند به راحتي به شياطين اذن نمي دهد كه سربه سر آدم ها بگذارند، در قرآن در رابطه با نقش ساحران آمده است: «وَ ما هُمْ بِضارّينَ مِنْ اَحَدٍ اِلاّ بِإِذْنِ اللهِ»

يعني؛ آن ساحران نمي توانستند به كسي ضرر برسانند مگر به اذن خدا. مگر اين كه خود آدم ها بخواهند كه شياطين سربه سرشان بگذارند، و خودشان شيطان را دعوت كنند.

⭕ روش هايي كه شياطين را دعوت مي كنند در دنيا مرسوم شده است و امروزه متأسفانه جزء كارهاي بزرگ شمرده مي شود. ملّتي كه ارتباطش را با طبيعت بريد و با رفاهي كه تكنولوژي برايش آورد خود را محدود كرد، بالأخره بايد طوري وقتش را از بين ببرد.

⭕ بهترين مشغوليت براي ملّتي كه دين ندارد و وقت اضافي هم دارد، افتادن دردام هاي شياطين است و احضار روح يكي از اين دام ها است، كه الآن در كشور ما هم دارد باب آن باز مي شود. اين احضار روح ها عموماً احضار شيطان است، چون «اَلْعالي لا يَلْتَفِتُ اِلي السّافل» هيچ وقت در نظام عالم وجود، وجودِ عالي به سافل توجّه ندارد.

⭕ حالا اگر چهارتا آدم عاديِ بيكارِ سطحيِ بي دين دور هم بنشينند، آيا مي شود يك مَلك يا يك انسان متعالي به آن ها نظر كند و به ميل آن ها، نزدشان حاضر شود؟ اگر چند نفر آدم فاسدِ مشروب خوار كه دارند يك گوشه اي مشروب مي خورند، شما را دعوت کنند آيا مي رويد با آن ها مشروب بخوريد و دم خور شويد؟! اصلاً اين كار را نمي كنيد، نمي توانيد با اين ها يكي شويد. اگر آن روح ها كه اين افراد به زعم خودشان احضار مي كنند، آدم هاي بدي باشند كه گرفتار عذاب اعمالشان هستند و إذني ندارند تا بيايند و به اين آدم ها كه احضار روح مي كنند وارد شوند، و اگر آدم هاي خوبي باشند با اين گونه افراد ارتباط برقرار نمي كنند، چون توجه آن ها به اين افراد نيست!! گذشته از اين كه آدم هاي بد هم وقتي به برزخ رفتند و بصير شدند ديگر تمايلي به اعمال زشت و آدم هاي زشت كار ندارند.

❌بیشتر مطالعه کنید???

?منبع :کتاب هدف حیات زمینی آدم از استاد طاهرزاده

?…به هر درجه که شما در مسیر عبودیت جلو بروید ربوبیت پیدا می‌کنید و به اصطلاح ولایت یعنی تسلط پیدا می‌کنید.

⭕ از این درجه‌ای که عرض کردم یک درجه بالاتر، به آنجا می‌رسید که مالک خاطرات نفس خودتان می‌شوید.

⭕بالاتر از این هم درجه‌ای هست؟ بله، یک انسان مستجاب الدعوه -لااقل درباره خودتان- می‌شوید‼️

حتی می‌توانید روی بدن خودتان اثر بگذارید، اعجاز کنید، کرامت کنید، درنتیجه عبودیت که‏ جوْهرةٌ کنهها الرُّبوبیة نتیجه عبودیت تسلط است.
⭕آیا بالاتر از این هم هست؟ بله، اما این بالاتر، برای فهم ها و فکرهای ما خیلی زیاد است، خیلی از اشخاص نمی‌توانند باور کنند که انسانی در اثر عبودیت و بندگی خدا و تذلّل، در اثر این که صراط عبودیت را طی کرده است، برسد به جایی که در جهان هم بتواند تصرف کند

⭕یعنی بتواند یک بیماری را از راه روحی معالجه کند، یک کور مادرزاد را شفا بدهد، یک پیس را شفا بدهد

✅ (آن‏‌طور که قرآن درباره عیسی بن مریم نقل می‌کند) البته به اذن الله؛ خدا به آنها چنین قدرتی داده است. اذن خدا همان قدرتی است که خدا افاضه می‌کند.

➿منبع:برشی کتاب آزادی معنوی شهید مطهری

« اَللّهُمَّ اَرزُقنی التَجافی عَن دارِ الغُرور»، گفتیم «دارالغرور» یعنی دنیا که دائما در حال فریب دادن اهل خودش است. یعنی اهل خود را از آخرت غافل می کند، گول می زند و به بازیچه¬های خودش مشغول می کند. این بازیچه¬ها برای سن های مختلف متفاوت است.

در قرآن پنج مرحله بازیچه نام برده شده است:« اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَزِينَةٌ وَتَفَاخُرٌ بَيْنَكُمْ وَتَكَاثُرٌ فِي الْأَمْوَالِ وَالْأَوْلَادِ = بدانيد كه زندگى دنيا در حقيقت بازى و سرگرمى و آرايش و فخرفروشى شما به يكديگر و فزون‏جويى در اموال و فرزندان است ».

۱- لهو ) «لهو» یعنی ولگردیها و وقت¬تلف کردنها و بازیهای بی¬هدف. دیده اید وقتی کودک با چیزی بازی می کند، هدفی از این بازی ندارد و فقط بازی می کند؛ این لهو است.
۲- لعب) به بازی های هدف¬دار می گویند لعب. یعنی شخص بازی می کند برای غلبه؛ بازی است و برد و باخت. پس «لعب»، برخلاف لهو، قاعده¬مند است. مثل بازیهایی که بچه¬ها برایش قانون و مقررات می گذارند، مثلا لیله بازی، گانیه بازی و گرگم به هوا که قاعده برایش می گذارند. بزرگترها هم بازیها و لعب های مختلفی دارند. لعب های اجتماعی، سیاسی، ورزشی و … آنها ساعتها وقت شان را صرف این می کنند که کدام تیم خارجی بر کدام تیم خارجی غلبه کرده. بعد راجع به آن حرف می زنند؛ تحلیل می کنند؛ انرژی ذهنی و فسفر مصرف می کنند؛ عمر و جوانی و احساسات می گذارند. این مشغله¬ها برای بعضیها از مسائل جدی زندگی شان جدی¬تر می شود. خیلی وقتها، لعب های سیاسی، در گروه¬ها و دسته¬جات سیاسی برای این است که در انتخابات کی ببرد و کی نبرد؛ کی بالا بیاید و کی پایین بیاید. ببینید چه عمری تلف می شود؛ چقدر فشارهای روحی روانی، تهمت، غیبت، دزدی، اختلاف¬افکنی، فتنه¬انگیزی بر سر این که مثلا حزب ما برنده شود یا حزب آنها برنده شود.
۳- زینت) زینت هم همینطور است. آیه می فرماید:« لهو و لعب و زینۀ». زینت یعنی خودآرایی و خوشگلی. یک موقع هست که کسی به زیبایی علاقه دارد و برای خدا خودش را زیبا می کند. مثل این که کسی به حرمت دیگران به خودش می رسد. دراین مورد معصوم ع فرمود: «تَجَمَّل لِأَخیک= به احترام برادرت موهایت را شانه کن». به احترام برادرت عطر بزن؛ به احترام برادرت لباس خوب بپوش؛ تجمل به این نیت اصلا بد نیست. ولی گاهی شخص دچار شهوت زینت کردن می شود؛ دچار زندگی تجملاتی می شود؛ هر انگشتری، هر ساعتی می بیند به طرفش می رود که تهیه کند. تلفن می خرد؛ بعد از چهار روز میاندازد کنار و یک تلفن دیگر می خرد؛ عینک عوض می کند؛ ماشین عوض می کند؛ یک سره خانه و کریستال و … را عوض می کند. این گرفتار زینت است. این هم خیلی خطرناک و یک جهنم است که عمر را تلف می کند.
۴- تفاخر) تفاخر یک مرحله بالاتر است. یعنی رو کم ¬کنی هایی که بین بزرگترها هست. بزرگ هایی که سن شان بزرگ شده، ولی هنوز بچه اند. فخرفروشی به هیکلم، به قیافه ام، به سوادم، به تحصیلاتم، به شهرتم، به محبوبیتم، به پولم به خانه¬ام، به محل خانه¬ام، به مدرک تحصیلی¬ام، به همسرم، به بچه¬هایم و به قیافه بچه¬هایم، به استعدادهای بچه¬هایم، به شغل و موقعیت شان، به عبادتم، به اینکه مثلا من پنج دفعه حج بیشتر رفته ام، چهار دفعه سوریه بیشتر رفته ام، ده دفعه کربلا بیشتر رفته ام، هیئت ما از هیئت شما بزرگتر است، شام بیشتر و ناهار بیشتر می دهد، هیئت ما اکو دارد، تسبیح من شاه مقصود است؛ تسبیح دیگران اینطوری است؛ ساعت من، موبایل من، مبل، کریستال، رقابت ها و فخرفروشی¬ها و مسابقه¬هایی که دارند. اینها هم یک مرحله از جهنم است. یعنی کسی که اهل این کارهاست، آن ساعتهایی که در دلش مشغول این چیزهاست، در جهنم است و مابه¬ ازایش هم عذاب قبر دارد.
حضرت می فرماید: اگر شما به بند کفشت هم تفاخر کنی، به بهشت راهت نمی دهند. مصداق های فخرفروشی خیلی زیاد است که اگر بخواهیم همه را نام ببریم، وقت ما تلف می شود. مثل سفره غذای من، دست پخت من، سلیقه من، لباس من، من در دانشگاه دولتی درس می خوانم؛ او آزاد درس می خواند؛ مدرک من و … قرآن هم می فرماید:« تِلْكَ الدَّارُ الْ‏آخِرَةُ نَجْعَلُها لِلَّذِينَ لا يُرِيدُونَ عُلُوًّا فِي الْأَرْضِ وَ لا فَساداً =این سرای بهشتی آخرت است که آن را برای کسانی قرار می دهیم که اراده ی علو و برتری جویی ندارند».

عمل صالح و تقوا و نزدیکی به آخرت و نزدیکی به خدا، خیلی خوب است. چون قرآن می گوید هم سرعت بگیرید و هم سبقت. اما نه این که کسی اینها را به رخ دیگران بکشد، نه این که مطرح بکند؛ نباید بگوید و نه ریاکاری و نه سمعه داشته باشد. «ریا» یعنی به کسی نشان بدهد و «سمعه» یعنی به گوش طرف برساند.
۵- تکاثر) آخرین مورد «تکاثر» است. تکاثر یعنی مسابقه می گذارید با همدیگر سر زیاد کردن اموال دنیا. شاید با کسی هم رقابت نداشته باشی، ولی خودت می افتی به جمع کردن، خودت به حرص می افتی. تکاثر هم یک جهنم است. ببینید یک شخص تا دَم مرگش هم دارد گول می خورد. یعنی همین رقابتها و زیاده-روی¬ها را تا آخر عمر دارد.
«و الإنابۀ الی دار الخلود» یعنی رو کردن به سرای جاودانگی. در روایت داریم که یکی از نعمتهایی که از خود بهشت بالاتر است، لذت جاودانگی در بهشت است. دائما فرشته¬ها این را تذکر به مؤمن میدهند که تو جاودانه هستی. یعنی جاودانگی، آنقدر مهم است که قرآن نزدیک به 80 بار آن را متذکر می شود. برای اینکه خیلی از ما باورمان نمی شود. 80 بار در قرآن تکرار شده است؛ حدیثها هم که بماند. اگر روح کسی با بهشت و مسئله جاودانگی پیوند نخورد، در مقابل این پنج مرحله از جاذبه های دنیا دوام نمی آورد. یعنی اگر از جهنم هر یک از ۵ مورد دربرود، گرفتار جهنم بعدی می شود.

استادشجاعی/منازل الاخره

دکتر محمد عبدالغنی حسن شاعر برجسته عرب و از علمای مصر بود بعد از این که علامه امینی ، الغدیر را برای وی فرستاد یک شعری برای علامه سرود و فرستاد که از ایشان تقدیر کردند.
علامه امینی نامه‌ای برای وی فرستادد که من از شما ممنونم که این شعر را برای من سروده و فرستادید. اما چرا اصل را گذاشتید و فرع را گرفتید.‌ای کاش شما غدیریه می‌سرودید و نام خود را میان غدیریه سرا‌ها مضبوط و ماندگار می‌کردید و دوستی خود را نسبت به امیرالمومنین نشان می‌دادید.‌
۲ ماه پاسخ نداد بعد از ۲ ماه نامه ایشان آمد که من به این علت پاسخ نامه شما را دیر دادم که در این دنیا یک دختر بیشتر ندارم و او نیز بیمار شده و اطباء نیز از مداوا کردن وی ناامید شده‌اند و دخترم در حال احتضار است.
به این علت اصلاً حال شعر گفتن نداشتم اما چون شما امر کرده بودید با چشم گریان این غدیریه را سروده‌ام و برایتان فرستاده‌ام.

نامه که روز پنج شنبه به دست علامه امینی رسیده بود.علامه امینی شب به حرم امیرالمومنین علی علیه‌السلام مشرف شدند.

فردای آن روز نامه‌ای به فرزندشان حاج آقا رضا دادند و گفتند که این نامه را برای محمد عبدالغنی حسن پست کن.

دیشب که به حرم رفتم غدیریه این فرد را برای امیرالمومنین علیه السلام خواندم و فکر می‌کنم ان شاءالله شفای دختر را گرفتم.

این ماجرا به این معناست که علامه امینی اینقدر با اطمینان از ارتباط شان با امام صحبت می‌کردند.

نامه علامه ارسال شد و دو هفته بعد جواب محمد عبدالغنی حسن رسید که سبحان الله، همان شبی که شما می‌گویید در حرم غدیریه مرا خواندید، دخترم تب شدیدی کرد و بعد از آن بهبود یافت؛ و الان شکوفه خانه من است و این از معجزات مولا امیرالمومنین است.

? برای افراد، کفر به طاغوت آنها را بسنجید ?

یکی از مصادیق فهم در دین این است که وقتی از #ایمان کسی تعریف می‌کنند، شما ببینید #کفر_به_طاغوت او چگونه بوده است. تمام مشکلات عالَم اسلام این است که کفر به طاغوت را جدّی نگرفتند و از کنار آن به‌سادگی گذشتند. امام خمینی رحمه الله، حج را با #برائت_از_مشرکین واقعاً زنده کرد. امام راحل به آن‌هایی که مخالف برائت بودند، گفت: این‌ها به آمریکا لبیک می‌گویند!

منبع: کتاب آئینه تمام نما/فصل 2، درس‌های عاشورا/ صفحه 68

#آیت_الله_حائری_شیرازی